ಬೆಳಕಿಗೆ ಕಣ್ಣು ತೆರೆಯುವ
ಮೊದಲೇ ನಾನಾ ದಾರಗಳಿಂದ
ಬಿಗಿದು ಬೀಗ
ಜಡಿಯಲಾಗಿದೆ.
ಎಳೆ ಬಿಸಿಲುಗೂ
ಸುಡುವ ದೇಹಕ್ಕೆ
ಬಲವಂತದ ಬಂಧನ.
ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಕಣ್ಣು ತೆರೆದು
ನೋಡುತ್ತೇನೆ,
ಎದುರಿಗೆ ಚಿತ್ರ  ವಿಚಿತ್ರ
ವೇಷಭೂಷಣದ,
ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಬಣ್ಣಗಳ ಜನರು.
ಅವರ ಕೈಗಳಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ
ಕೀಲಿ ಕೈಗಳು.

ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕವಾಗಿ ನೋಡಿದೆ,
'ಯಾವ ಕೀಲಿಕೈಯಾದರೂ
ಆರಿಸಿಕೋ,
ಅವರು ನಿನ್ನನ್ನು ಬಿಡಿಸಿ
ತಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಾರೆ,
ತಮ್ಮವರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ'
ಯಾರ ಮಾತೋ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ.

ಬಲವಂತದ ಆಯ್ಕೆಯ
ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ
ಬಿಡುಗಡೆಯೋ, ಮತ್ತೆ
ಬಂಧನವೋ
ಅರಿಯದ ಸ್ಥಿತಿ.

ಯಾರ ಬಂಧಿಯಾಗಲೂ
ಮನಸ್ಸಾಗದೇ,
ಲೋಕಕ್ಕೂ ಬರಲಾಗದೇ,
ತೆರೆದ ಕಣ್ಣು
ಮತ್ತೆ ಮುಚ್ಚಿದವು;
ಮತ್ತೆಂದೂ ತೆರೆಯದಂತೆ.

ಯಾರದ್ದೋ ಬದುಕನ್ನು
ನೋಡುವಾಗ
ಯಾರದ್ದೋ ಮಾತುಗಳನ್ನು
ಕೇಳುವಾಗ
'ಅವರು' ಇಲ್ಲವಾದುದಕ್ಕೆ
ಇವರು ಹಂಬಲಿಸುವಾಗ
ನನಗೂ ಉತ್ಕಟವಾಗಿ
ಅನ್ನಿಸುವುದುಂಟು;
ನನಗೂ ಎಂದು
ಆ ' ಇಲ್ಲವಾಗುವಿಕೆ'
ಆ ಶೂನ್ಯ
ಲಭ್ಯವಾಗುವುದೆಂದು?.

ಬಹುಶಃ ಆಗಲಾದರೂ ನಾನು
'ಅವರನ್ನು'
ಉತ್ಕಟವಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸಬಹುದು,
ಅವರಿಗಾಗಿ
ಹಂಬಲಿಸಬಹುದು,
ಅವರು ಇಲ್ಲದಿರುವುದಕ್ಕೆ;
ಎಲ್ಲರೂ ಗಮನಿಸುವಂತೆ
ಕೊರಗಬಹುದು ಎಂದು.

ಕಣ್ಣೆದುರಿರುವಾಗ ಯಾಕೋ
ಭಾವ ಉಕ್ಕುತ್ತಿಲ್ಲ.

ನಡೆವಾಗ ಮುಗಿದೇ
ತೀರಬೇಕು
ಈ ಸೊಗಸು ಕಾಲ;
ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ಉಳಿದು
ಕಾಲು ಸೋತು ಕುಳಿತಾಗ,
ಓಡುವ ಕಾಲುಗಳ
ವ್ಯಂಗ್ಯ ನೋಟದಲ್ಲಿ
ಕ್ರೂರವಾದೀತು
ಅದೇ ಕಾಲ.

ನನಗೆ ಎಲ್ಲರ ಬದುಕನ್ನು
ಇಣುಕಿ ನೋಡುವ
ಕೆಟ್ಟ ಚಪಲ.
ಇಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕದ್ದು,
ಸಿಕ್ಕಿಯೂ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲದ್ದು;
ಯಾರಿಗೆಲ್ಲಾ ಸಿಕ್ಕಿದೆಯೋ?
ಇದ್ದರೆ ಅದು ಎಂಥದ್ದು,
ಎಂದು ಕಾಣೋ ಆತುರ.

ಆದರೆ ಪ್ರತೀ ಸಲವೂ
ಹೀಗೆ ತಡಕಾಡುವಾಗ ಅಚ್ಚರಿಗೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.
ಅವರ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು
ಆಸೆಯಿಂದ ನೋಡುವಾಗ ,
ಅಲ್ಲಿ ದಕ್ಕಿದ ವಸ್ತುವಿಗಾಗಿ
ಅಸೂಯೆ ಪಡುವಾಗ
ಅವರನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತೇನೆ.
ಎಲ್ಲಾ ಇದ್ದರೂ
ಅವರು ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲಿ
ಸಿಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ.
ಅವರು ಅವರ ಪರಿಧಿಯನ್ನು ದಾಟಿ
ಇನ್ಯಾರದೋ ಬದುಕನ್ನು
ಇಣುಕುತಿರುತ್ತಾರೆ...!

ಓ ಬದುಕೇ
ನೀನೇಕೆ ಹೀಗೆ?.