#ಕತೆ
#ಹೊಸದಿಗಂತ ಪುರವಣಿ ಆದ್ಯಂತದಲ್ಲಿ....                   

#ನೆಪ

ನಿನ್ನೆಯ ಮಳೆ ಸುರಿದ ರಸ್ತೆ ಮುಂಜಾನೆಯ ಎಳೆ ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಯಾಥಾ ಪ್ರಕಾರ ಬೆಚ್ಚಗಿದ್ದರೂ ಇನ್ನೂ ಮಳೆ ಸುರಿದ ಮಣ್ಣಿನ ಘಮಲು ಬಿಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ.ಸಾಲು ಮರದಿಂದ ಮುರಿದು ಬಿದ್ದ ಒಣ ಕಟ್ಟಿಗೆಯ ತುಂಡುಗಳು ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಚೆದುರಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದವು.ಅಷ್ಟು ಮೇಲಿನಿಂದ ಬಿದ್ದ ರಭಸಕ್ಕೆ ಕೆಲ ತುಂಡುಗಳು ರಸ್ತೆಗೆ ಡಿಕ್ಕಿಹೊಡೆದು ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೋಳುಗಳಾಗಿ ಚಿಮ್ಮಿ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಕಾಂಪೌಂಡ್ ಗೆ ತಾಗಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದವು. ಇರುವೆಗಳ ದೊಡ್ಡದೊಂದು ಸಾಲು ಮಣ್ಣನ್ನು ಕೊರೆದು ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದುದು ಕುತೂಹಲಕಾರಿಯಾಗಿತ್ತು.ಅವುಗಳು ಎತ್ತಿಹಾಕಿದ ಮಣ್ಣು ಉದ್ದವಾದ ಸಾಲಾಗಿ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ನೋಡಿದರೆ ಚೀನಾದ ಮಹಾಗೋಡೆಯನ್ನು ನೆನಪಿಸುತಿತ್ತು.ಯಾವತ್ತೂ ತುಸು ದೂರದವರೆಗೆ ಬೊಗಳಿಕೊಂಡೇ ಬರುವ ಕರಿಯ ನಾಯಿ ಇಂದೇಕೋ ರಸ್ತೆಯ ಅಂಚಿಗೆ ಬಾಲಮುದುರಿಕೊಂಡು ಮಲಗಿತ್ತು.ಬಹುಶಃ ನಿನ್ನೆಯ ಜೋರು ಮಳೆಗೆ ನಿಲ್ಲಲು ಎಲ್ಲಿಯೂ ಜಾಗ ಸಿಗದೇ ನೆಂದಿರಬೇಕು.ಆದರೂ ದಿನಾ ಬೊಗಳುವ ನಾಯಿಯ ಪರಿಚಿತ ಸ್ವಭಾವ ಕಾಣದೇ ಕೇಶವ  ಕ್ಣಣ ಬೆರಗಾದ.

ಮನದಲ್ಲಿ ನೂರು ಯೋಚನೆಗಳು ಅವನನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದರೂ ಕಣ್ಡೆದುರು ನಡೆಯುವ ಸಂಗತಿಗಳಿಗೆ ಕೇಶವ ಸದಾ ತೆರೆದ ಕನ್ನಡಿ. ಅವನು ಈಗಾಗಲೇ ದಿನಾ ಒಂದಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಕೂರುವ ದೊಡ್ಡ ಅಶ್ವತ್ಥಕಟ್ಟೆಯನ್ನು ದಾಟಿ ಮುಂದೆ ಬಂದಿದ್ದ.ಅಲ್ಲಿಂದ ರಸ್ತೆ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ತಿರುವಿಗೆ ತಾಕಿಕೊಂಡೇ ಜನ್ನನ ವೆಲ್ಡಿಂಗ್ ಶಾಪ್ ಇದೆ.ವಾಪಾಸು ಬರುವಾಗ ಮೊನ್ನೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಗೇಟ್ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿಬರಬೇಕು. ತುಡುಗು ದನಗಳು ಮನೆಯ ಕಾಂಪೌಂಡ್ ಒಳಗೇ ನುಗ್ಗುತ್ತವೆ, ಆ ಗೇಟ್ ಒಂದು ರಿಪೇರಿ ಮಾಡಿಸೋ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಎಷ್ಟೋ ಸಾರಿ ಅಂದಿದ್ದರೂ ಮನಸ್ಸಾದದ್ದು ಮೊನ್ನೆಯೇ. ಇಲ್ಲಿಂದ ಇನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ದೂರವಿಲ್ಲ. ನೇರ ಹೋಗಿ ಪಾಂಡುವಿನ ಬೀಡ ಅಂಗಡಿಯ ನಂತರ ಬಲಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿದರೆ ರಸ್ತೆಗೆ ತಾಗಿಕೊಂಡೇ ಹೂವಿನ ಪಾರ್ಕ್ ಇದೆ.ಅಲ್ಲಿಯೇ ಅವಳು ಕೇಶವನನ್ನು ಕಾಣಲು ಹೇಳಿದ್ದು.ವೆಲ್ಡಿಂಗ್ ಶಾಪ್ ನ ಬಳಿ ನಿಂತ ಕೇಶವನ ಮನದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ತಳಮಳ.ಯಾಕಾಗಿ ಹೊರಟು ಬಂದೆ ನಾನು? ಮತ್ತೆ ಯಾರನ್ನು ನನ್ಮ ಜೀವಮಾನದಲ್ಲಿ ನೋಡಬಾರದು ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ನೋ, ಅವರೇ ಮತ್ತೆ ಕರೆದಾಗ ಯಾಕೆ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ಯೋಚಿಸದೇ ಬಂದುಬಿಟ್ಟೆ? ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಆ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಅಂತರ್ಮುಖಿಯಾದ. ದಿನವೂ ಮನೆಗೆ ಹಾಲು ಹಾಕುವ ಹುಡುಗ ಪರಿಚಯದ ನಗೆ ಬೀರಿ ಸೈಕಲ್ ನಿಂದ ಎರಡೂ ಕೈಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಸಿಳ್ಳೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ರಸ್ತೆಯ ತಿರುವಲ್ಲಿ ಮರೆಯಾದ. ಮೀನಿನ ಬುಟ್ಟಿಯನ್ನು ತಲೆ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡ ಹೆಂಗಸೊಬ್ಬಳು ದಾಟಿಹೋದಾಗ ಮೂಗಿಗೆ ಬಡಿದ ಮೀನಿನ ವಾಸನೆಗೆ ಕೇಶವ ಮತ್ತೆ ಗೆಲುವಾದ.ಹೋಗುವಾಗ ಮೀನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗ್ಬೇಕು, ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಬಂಗುಡೆ ಅಂದ್ರೆ ಪ್ರಾಣ. ನೂರಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟು ಅಂತ ಕೇಳುವ ಅಂತ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಅನ್ನಿಸಿದರೂ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ.ಯಾವುದೋ ಯೋಚನೆ ಸುಳಿದು ಅಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿ ನಕ್ಕು ಬೆನ್ನಿಗೇ ಗಂಭೀರನಾದ ಮತ್ತು ಅನ್ಯಮನಸ್ಕನಾಗಿ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿದ.

ಪಾಂಡುವಿನ ಬೀಡ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಪೇಪರ್ ಓದುತ್ತಾ ಒಂದು ಪಾನ್ ಹಾಕದಿದ್ದರೆ ಕೇಶವನಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಬೆಳಗಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ.ಆದರೂ ಇಂದು ಯಾವತ್ತಿನ ಸಾದಾ ಬೀಡ ಹಾಕದೇ ಕಲ್ಕತ್ತ ಕಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡ.ಹಾಗೆಯೇ ಮೆಲ್ಲುತ್ತಾ ಪೇಪರ್ ಪುಟ ತಿರುಗಿಸಿ ಎಂದಿನಂತೆ ವಧೂವರರ ಜಾಹಿರಾತಿನ ಪುಟದಲ್ಲಿ ದೃಷ್ಟಿ ನೆಟ್ಟು ಕೂತ. ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬೆನ್ನಿಗೆ ಭಾರದ ಬ್ಯಾಗ್ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಟಿಫಿನ್ ಬಾಕ್ಸ್ ಬ್ಯಾಗ್ ನ್ನು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಸಾಗಿದ ಶಾಲಾ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಂಡು ಗಂಟೆಯ ನೆನಪಾಗಿ ಪೇಪರನ್ನು ಮಡಚಿ ಚಾಕಲೇಟ್ ಡಬ್ಬದ ಸಾಲಿನ ನಡುವೆ ತುರುಕಿಸಿದ. ಪಾಂಡುವನ್ನು‌ ಮಾತಾಡಿಸಬೇಕು ಅನ್ನಿಸಿದರೂ ಅವನು ಯಾರಿಗೋ ಬೊಂಡ ಕೆತ್ತುವುದರಲ್ಲಿ ಬ್ಯುಸಿಯಾಗಿದ್ದ. ರಸ್ತೆಗಿಳಿದು ಶಾಲಾ ಮಕ್ಕಳ ನೀಲಿ ಬಿಳಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ.ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಅವಳು ಬಹಳ ದೂರದವಳೇನಲ್ಲ. ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂಧಿಯೇ ಆಗಬೇಕು.ಮನೆಯೂ ಹೆಚ್ಚು ದೂರವಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಒಂದೇ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗದ, ಒಂದೇ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗದ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಶಾಲೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಹತ್ತಿರವಾದದ್ದು ಹೇಗೆ ಅನ್ನುವುದು ನೆನಪಾಗದೇ ಕೇಶವ ಗಲಿಬಿಲಿಗೊಂಡ. ಪ್ರೈಮರಿಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗಲೇ ಅವಳ ಪರಿಚಯವಾದದ್ದು ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಅದನ್ನೇ ಗಟ್ಟಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡರೂ ಉಳಿದ ಯಾವುದೇ ವಿವರಗಳಿಗೆ ನೆನಪು ಜೊತೆ ನೀಡಲಿಲ್ಲ.ವೇಗವಾಗಿ ಹಾದು ಹೋದ ಬಸ್ಸು ಹೊಂಡದಲ್ಲಿದ್ದ ನೀರನ್ನು ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲೆ ಪ್ರೋಕ್ಷಣೆ ಮಾಡಿತು. ಒಂದು ಹುಡುಗಿಯ ಯುನಿಫಾರ್ಮ್ ಸ್ವಲ್ಪ ಒದ್ದೆಯಾಗಿ ಅವಳ ಅಳು ಶುರುವಾದದ್ದೇ ಹತ್ತಿರವಿದ್ದ ಹುಡುಗ ಅತೀವ ಕಾಳಜಿಯಿಂದ ಸಂತೈಸುವುದನ್ನು ಕಂಡು ಕೇಶವ ಪುಟ್ಟ ಮಗುವಿನಂತೆ ನೋಡಿದ.ಮತ್ತೆ ನೆನಪುಗಳಿಗೆ ಜಾರಿದ.ಅವಳು ಅಪ್ಪನಿಲ್ಲದ ಹುಡುಗಿ.ಮನೆಯಿಂದ ಬರುವಾಗ ಅವಳ ಮುಖ ಗೆಲುವಾಗಿದ್ದನ್ನು ತಾನು ಕಂಡೇ ಇರಲಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ಹೊಸ ಯೋಚನೆ ಸುಳಿದು ದಃಖಿತನಾದ.ಮತ್ತೆ ಆ ಶಾಲಾ ಮಕ್ಕಳ‌ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿರಲು ಮನಸ್ಸಾಗದೇ ವೇಗವಾಗಿ ನಡೆದು ಹೂವಿನ ಪಾರ್ಕ್ ತಲುಪಿದ.ಎಂದಿನಂತೆ ಒಂದು ಸುತ್ತು ವಾಕಿಂಗ್ ಮಾಡಲು ಇಂದೇಕೋ ಮನಸ್ಸಾಗದೇ ಆಗಷ್ಟೇ ಬಿರಿದು ನಗು ಚೆಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದ ಗುಲಾಬಿ ಹೂವಿನ ಗಿಡಗಳಿದ್ದ ಪಕ್ಕದ ಬೆಂಚಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ. ಮುಳ್ಳುಗಳ ನಡುವೆ ಅರಳಿ ನಗುವ ಗುಲಾಬಿಯನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತ ಕೇಶವ ಎಂದಿನಂತೆ ಗೆಲುವಾಗಲಿಲ್ಲ.ಹತ್ತಿರದ ಬೆಂಚಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಮುದುಕ ಪರಿಚಿತ ನಗು ಬೀರಿದ. ಮೈಯೆಲ್ಲಾ ಬೆವರಾಗಿ ಕೂತಿದ್ದ. ನಿನ್ನೆ ಚೆಕಪ್ ಗೆ ಹೋಗೋದಿದೆ ಹೇಳಿದ್ದ.ಬಹುಶಃ ರಕ್ತದಲ್ಲಿ ಸಕ್ಕರೆಯಂಶ ಹೆಚ್ಚು ಬಂದಿರಬೇಕು. ಎರಡು ಸುತ್ತು ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ವಾಕಿಂಗ್ ಮಾಡಿದ ಹಾಗಿದೆ.‌ ಕಾಲೇಜಿನ ವರೈಟಿ ಡ್ರೆಸ್ ದಿನಕ್ಕೆ ಸೀರೆ ಉಟ್ಟ ಅವಳು ಬಂದು ನನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕೂತಾಗ ಇಳಿಬಿಟ್ಟ ಅವಳ ಉದ್ದ ಕೂದಲ ರಾಶಿಯಲ್ಲಿ ನಗುತ್ತಿದ್ದ ಕೆಂಪು ಗುಲಾಬಿ ನೆನಪಾಗಿ ಕೇಶವ ಮತ್ತೆ ಗೆಲುವಾದ. ಹಿಂದಿನ ದಿನ ತಾನೇ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಹೂ ಅದು. ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿ ಅವಳು ಮುಡಿದ ಹೂವಿನಲ್ಲಿ ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿ ಅರಳುತಿತ್ತು.

ಬಣ್ಣದ ಚಿಟ್ಟೆಯೊಂದು ಹೂವಿಂದ ಹೂವಿಗೆ ಹಾರುತಿತ್ತು. ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೇ ಅರಳಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಹೂವಿನ ಮೇಲೆ ಕ್ಷಣ ಕಾಲ ಕುಳಿತು ರೆಕ್ಕೆ ಅಗಲಿಸುತಿದ್ದ ಚಿಟ್ಟೆ ಮತ್ತೆ ಬೇರೆ ಹೂವಿಗೆ ಹಾರುತಿದ್ದುದನ್ನು ಎವೆಯಿಕ್ಕದೇ ನೋಡುತಿದ್ದ ಕೇಶವ.ದಿನಾ ಹೆಂಡತಿ ಜೊತೆಗೇ ವಾಕಿಂಗ್ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಪರಿಚಿತ ಗಂಡಸು ಒಬ್ಬನೇ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ, ಯಾಕೋ ನಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಗೆಲುವಿರಲಿಲ್ಲ.ಕೇಳಬೇಕು ಅನ್ನಿಸಿದರೂ ಸುಮ್ಮನಾದ.ಅವಳ ಮನೆಗೆ ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಹೋದ ದಿನದ ನೆನಪು ಯಾಕೋ ಈ ನಡುವೆ ತೂರಿ ಬಂತು. ಅವರ ಎಲ್ಲಾ ಖರ್ಚುಗಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತಿದ್ದ ಹೆಂಡತಿ ಸತ್ತು ಎರಡು ಮಕ್ಕಳಿರುವ ಮಾವ ಅವಳನ್ನು ತನಗೇ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಡಬೇಕು ಅಂತ ತಾಕೀತು ಹಾಕಿದ್ದ. ಆ ವಿಷಯವನ್ನು ಅವಳು ಹೇಳಿದ ದಿನವೇ ಅವಳ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದ ಕೇಶವ. ಯಾವ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನೂ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಶಕ್ತವಿರದಿದ್ದ ಅವಳ ಅಶಕ್ತ ತಾಯಿಯ ಎದುರು ತಾನು ಅವಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವ ವಿಷಯ ಹೇಳಿ ಅವಳನ್ನೇ ಮದುವೆಯಾಗುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿ ಬಂದಿದ್ದ.ಆಗ ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಹೊಳೆದ ಬೆಳಕು ಮತ್ತೆ ಎರಡು ಎರಡು ವರ್ಷ ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಗೆ ದಾರಿ ದೀಪವಾಗಿತ್ತು. ಅವಳು ನಿರಾಳವಾಗಿದ್ದಳು.ಹೊತ್ತು ಏರುತಿದ್ದರೂ ಕೇಶವನಿಗೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಏಳುವ ಮನಸ್ಸಾಗಲಿಲ್ಲ.ಎದುರಿನ ಬೆಂಚಿನಲ್ಲಿ ವಾಕಿಂಗ್ ಮುಗಿಸಿದ ಪರಿಚಿತ ಮುದುಕ ತಾನು ತಂದಿದ್ದ ಪೇಪರ್ ಓದುವಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀಣನಾಗಿದ್ದ. ಹೆಂಡತಿಯಿಲ್ಲದೇ ಒಬ್ಬನೇ ಬಂದಿದ್ದ ಗಂಡಸು ಎಲ್ಲಿಯೂ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ಹೊರಟು ಹೋಗಿರಬೇಕು. ಜಾಜಿಯ ದಟ್ಟ ಬಳ್ಳಿ ಹಬ್ಬಿದ್ದ ಅಷ್ಟೇನೂ ಬೆಳಕು ಬೀಳದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿದ್ದ ಬೆಂಚಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮಿಗಳಿಬ್ಬರು ಸ್ಪರ್ಶ ಸುಖದಲ್ಲಿ ಮೈಮರೆತಿದ್ದರು. ಅವರ ಚಂಚಲ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಕಂಡು ಕೇಶವನಿಗೆ ಅದೇಕೋ ಜೋರಾಗಿ ನಕ್ಕು ಬಿಡಬೇಕು ಅನ್ನಿಸಿತು.ಮರುಕ್ಷಣವೇ ತನ್ನ ಯೋಚನೆಗೆ ಬೆರಗಾಗಿ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡ.

ಹೋದ ಸಲ ಇದೇ ಬೆಂಚಿನ ಮೇಲೆ ಅವಳ ಜೊತೆಗೆ ಕೊನೆಯ ಬಾರಿ ಕೂತಿದ್ದು ನೆನಪಾಗಿ ಅಂತರ್ಮುಖಿಯಾದ.ಅವಳು ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿದ್ದಳು. ಕಳೆದ ದಸರಾಕ್ಕೆ ಊರಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಇದೇ ಹೂವಿನ ಪಾರ್ಕ್ ಗೆ ಬರಲು ಹೇಳಿದಾಗ  ಕೇಶವ ಖುಷಿಯಿಂದ ಬಂದು ಕುಳಿತಿದ್ದ. ತಡವಾಗಿ ಬಂದ ಅವಳ ಮುಡಿಯಲ್ಲಿ ಎಂದಿನಂತೆ ಗುಲಾಬಿ ಇಲ್ಲದ್ದು ಕಂಡು ಯಾವುದೋ ಅವ್ಯಕ್ತ ಅಪರಿಚಿತ ಭಾವವೊಂದು ಮನದಲ್ಲಿ ಸುಳಿದು ಹೋಗಿ ಲಘುವಾಗಿ ಕಂಪಿಸಿದ್ದ. ಬಂದವಳೇ "ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಕಣೋ ಕೇಶವ" ಅಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರವೇ ಕುಳಿತುಕೊಂಡ ಅವಳನ್ನು ಅರ್ಥವಾಗದ ನೋಟದಿಂದ ನೋಡಿದ್ದ. ಮತ್ತೆ ಇಬ್ಬರಲ್ಲೂ ಮಾತಿಲ್ಲ.ಅವಳು ಏನನ್ನೋ ಹೇಳಬೇಕು ಅಂತ ಬಂದಿದ್ದಳು, ಆದರೆ ಅವಳಿಗೂ ಹೇಳಲಾಗದೇ ತನ್ನ ಉಗುರುಳೊಡನೆ ಆಟವಾಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಸಂಜೆ ಕಳೆದು ಕತ್ತಲು ಇಣುಕಲು ಶುರುವಾದಾಗ ಎದ್ದು ನಿಂತಳು. ಹೋಗುವ ಮೊದಲು ಬಹಳ ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿ "ನಿನ್ನಸಹಾಯ ಇಲ್ಲದಿರುತಿದ್ದರೆ ಮಾವನನ್ನೇ ಮದುವೆಯಾಗಿ ನಾನು ಇಲ್ಲೇ ಕೊಳೆತಿರಬೇಕಿತ್ತು.ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಕೇಶವ್" ಅಂತ ಹೇಳಿ ತಿರುಗಿ ನೋಡದೇ ಹೋಗಿದ್ದಳು.ಕೇಶವ ಅದೆಷ್ಟೋ ಹೊತ್ತು ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಕುಳಿತೇ ಇದ್ದ. ಪ್ರೀತಿಯ ಇನ್ನೊಂದು ಆಯಾಮವನ್ನು ಕಂಡು  ಯಾವುದೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗದೇ ಎಲ್ಲ ಕಡೆಯೂ ಬರೇ ಕತ್ತಲು ತುಂಬಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಎಷ್ಟೋ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಅಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲೊಂದು ಕವರ್ ಕೊಟ್ಟು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ದುರುಗುಟ್ಟಿ ನೋಡಿ ಹೋಗಿ ಮಲಗಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು.ತೆರೆದು ನೋಡಿದರೆ ಅವಳ ಲಗ್ನ ಪತ್ರಿಕೆ! ಇಂದು ಪಾರ್ಕ್ ಗೆ ಬಂದಾಗ ಮೊದಲು ನೋಡಿದ್ದ ಗುಲಾಬಿಯನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೋಡುತ್ತಾ ಕಿತ್ತುಕೊಂಡ. ಆಸೆಯಾಗಿದ್ದರೂ ಯಾವತ್ತೂ ಕೇಶವ ಹೀಗೆ ಹೂ ಕೀಳುವ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಿತ್ತ ಗುಲಾಬಿ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಸಂತೋಷ ತಾಳಲಾರದೇ ಜೋರಾಗಿ ಸಿಳ್ಳೆ ಹಾಕಿದ.

ಪೇಪರ್ ಮಡಚಿ ಹತ್ತಿರ ಬಂದ ಮುದುಕ "ಇವತ್ತೂ ಅವಳಿಗಾಗಿ ಕಾದು ಕುಳಿತಿದ್ದೀರಾ...ಸರಿ ಸರಿ ನಾಳೆ ಸಿಗೋಣ, ಹೇಗೂ ಬರ್ತೀರಲ್ಲ..." ನಕ್ಕು ಹೊರಟ.ಜಾಜಿ ಬಳ್ಳಿಯ ಕೆಳಗಿನ ಬೆಂಚೂ ಖಾಲಿಯಾಗಿತ್ತು.ಯಾವುದರ ಪರಿವೇ ಇಲ್ಲದೇ ಚಿಟ್ಟೆ ಮಾತ್ರ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ಹೂವಿಗೆ ಹಾರುತಿತ್ತು.

ರವೀಂದ್ರ ನಾಯಕ್ ಸಣ್ಣಕ್ಕಿಬೆಟ್ಟು

#ಹೊಸವರ್ಷದ
#RESOLUTION

ಏನೂ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದೇ ಸುಮ್ಮನೇ ಕುಳಿತ ತಕ್ಷಣ ಮನಸ್ಸು ನನ್ನ ಮಾತು ಕೇಳದೇ ನನ್ನನ್ನೇ ಆಳಲು ಶುರು ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತದೆ .ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನನ್ನ ಅಧೀನದಲ್ಲಿದೆ ಅಥವಾ ಅಂತದ್ದೇನೂ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅಗೋಚರವಾಗಿದ್ದು ಬಿಡುವ ಈ ಮನಸ್ಸೆಂಬ ಮಾಯಾ ಜಿಂಕೆ ಕ್ಷಣ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತೆ ಎಂದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಸಹಿಸ್ಲಿಕ್ಕೇ ಆಗಲ್ಲ.ಆದರೂ ಆ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ತಲೆಕೆಡಿಸುವುದಿಲ್ಲ ನಾನು. ಆ ಅರ್ಜುನನಿಗೇ ತನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಂಟ್ರೋಲ್ ಮಾಡ್ಲಿಕ್ಕೆ ಕೃಷ್ಣನ ಗೀತೋಪದೇಶ ಬೇಕಾಯ್ತು ಅನ್ನುವಾಗ ಇನ್ನು ನನ್ನಂತವರ ಪಾಡೇನು? ವಿಷಯ ಅದಲ್ಲ.ನನಗೆ ಬೇಕಾದ ವಿಷಯಗಳತ್ತ ನನ್ನನ್ನು ಕರೆದೊಯ್ದು ನನಗೆ ಬೇಕಾದವರೊಂದಿಗೇ ತಂದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ರೆ ಈ ಮನಸ್ಸಿನ ಯಾವ ವ್ಯವಹಾರಗಳ ಕುರಿತೂ ನನ್ನ ತಕರಾರೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೇ ಹಗಲುಗನಸುಗಳಲ್ಲಿ ವಿಹರಿಸುವುದೆಂದರೆ ನನಗೂ ಬಹಳ ಇಷ್ಟದ ಸಂಗತಿ. ಆದರೆ ಹಾಗೆ ಎಂದಿಗೂ ನಡೆಯುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗದೇ ಬದಿಗಿರಿಸಿದ ವಿಷಯಗಳು, ಮಾಡದೇ ಉಳಿದಿರುವ ಬೆಟ್ಟದಷ್ಟು ಕೆಲಸಗಳು, ಕನಸಿನಲ್ಲೂ ಕನವರಿಸದೇ ಇರುವ ನಾರುವ ಸಂಬಂಧಗಳು, ಹೂತಿಟ್ಟಿರುವ ಕಿರಿಕಿರಿ ನೆನಪುಗಳು....ಉಫ್! ಈ ಮನಸ್ಸೆಂಬ ಹಿತಶತ್ರು ಹೆಕ್ಕಿ ತರುವ ನೆನಪುಗಳು ಒಂದೆರಡೇ? ಯಾಕಾದರೂ ಖಾಲಿ ಕೂತೆನೋ ಅನ್ನುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಕಲಕಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಈ ಬಾರಿಯ ನೆನಪು ಅಷ್ಟೊಂದು ಬೇಸರವನ್ನುಂಟು ಮಾಡಲಿಲ್ಲ.ಬದಲಿಗೆ ತುಟಿಂಚಿನಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ನಗೆಯೊಂದು ಮೂಡಿ ಆಹ್ಲಾದವನ್ನುಂಟು ಮಾಡಿತು.

ಹೊಸವರ್ಷ ಇನ್ನೇನು ಹೊಸ್ತಿಲಲ್ಲಿ ಬಂದು ನಿಂತಿದೆ.ಮತ್ತೊಂದು ವರ್ಷ ಬದುಕಿನ ಮಗ್ಗುಲು ತಿರುಗಿದ್ದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಈಗೀಗ ನನಗೆ ಅಂತಹ ಹೊಸತೇನನ್ನೂ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ ಈ ಹೊಸ ವರುಷದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ.ಆದರೂ ಕೆಲವರಿಗೆ ಇವೆಲ್ಲಾ ಬಹಳ ಸಂಭ್ರಮದ ಕ್ಷಣಗಳಾದರೆ, ಹಲವರಿಗೆ ನಡೆದು ಬಂದ ದಾರಿಯನ್ನೊಮ್ಮೆ ಹಿಂದಿರುಗಿ ನೋಡುವ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮೆಲುಕು ಹಾಕುತ್ತಾ ಹೊಸ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವ ಒಂದು ನಿಲ್ದಾಣ.ಹಾಗಂತ ಈ ಹುಚ್ಚು ನನಗೂ ಇರಲಿಲ್ಲವೆಂದಲ್ಲ.
ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನಾನು ಮಾಡಿದ ಅಂತಹ ಒಂದು ಭಯಂಕರವಾಗಿ ಪ್ಲಾನು ಹೊಸ ವರ್ಷಗಳ ಹೊಸ್ತಿಲಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೆನಪಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತದೆ.

ಆ ವರ್ಷದ ಜನವರಿ ಒಂದರ ಮೊದಲೇ ಹಲವಾರು ಯೋಜನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನಲ್ಲಿಯೇ ಚರ್ಚಿಸಿ ಒಂದು ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದೆ. ಈ ವರ್ಷದ ಅಂತ್ಯದೊಳಗೆ ಈ ಒಂದು ವಿಷಯದಲ್ಲಾದರೂ ಅಪ್ರತಿಮ ಸಾಧನೆ ಮಾಡಬೇಕು, ಎಕ್ಸೆಲ್ ಆಗಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಧೃಡ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ.ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಕ್ರಿಕೆಟನ್ನು ಭಯಂಕರವಾಗಿ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಈಟ್ ಕ್ರಿಕೆಟ್; ಡ್ರೀಮ್ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ತರಹ! ಮತ್ತು ಆ ವರ್ಷ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ನಲ್ಲಿ ಬಹಳ‌ ಒಳ್ಳೆಯ ಫಾರ್ಮ್ ನಲ್ಲಿಯೂ ಇದ್ದೆ ನಾನು ಆಡಿದ ಪಂದ್ಯಗಳಲ್ಲಿ. ಈ ಸಾರಿ ಏನೇ ಆಗಲಿ, ಜಿಲ್ಲಾ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಟೀಂಗೆ ಸೆಲೆಕ್ಟ್ ಆಗಲೇಬೇಕು ಅನ್ನುವುದೇ ನನ್ನ ಆ ವರ್ಷದ ಅಲ್ಟಿಮೇಟ್ ಗೋಲ್ ಆಗಿ‌ ಸೆಟ್ ಮಾಡಿದೆ. ಸರಿ ಅದನ್ನು ಸಾಧಿಸಿಯೇ ಬಿಡಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಹುಮ್ಮಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಕೋಚಿಂಗ್ ನ್ನು ಸೇರಿಯೇ ಬಿಟ್ಟೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೇಗನೇ ಎದ್ದು ಒಂದು ಗಂಟೆ ಜಾಗಿಂಗ್ ಮಾಡಿದ ನಂತರ ಕೋಚಿಂಗ್ ಸೆಂಟರ್. ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನ ವೇಗದ ಬೌಲಿಂಗ್ ನ ತರಬೇತಿ. ನೆಟ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಪರಿಶ್ರಮ ಮಾಡಿದೆ. ಇನ್ ಸ್ವಿಂಗ್, ಔಟ್ ಸ್ವಿಂಗ್, ರಿವರ್ಸ್ ಸ್ವಿಂಗ್ ಗಳನ್ನು ಕಲಿಯಲು ಶ್ರೀನಾಥ್, ಮೆಕ್ ಗ್ರಾಥ್, ಅಕ್ರಮ್ ರ ಬೌಲಿಂಗ್ ವಿಡಿಯೋಗಳನ್ನು ನೋಡುವುದು, ಸಾಧ್ಯವಾದ ಎಲ್ಲಾ ಮ್ಯಾಚ್ ಗಳನ್ನು ನೋಡುವುದು...ವಿಕ್ರಂ ರಾಥೋಡ್, ಸಿದ್ಧು ಓಪನಿಂಗ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅತ್ಯಂತ ರನ್ ಬರ ಇದ್ದ ಟೆಸ್ಟ್ ಮ್ಯಾಚ್ ಗಳನ್ನೂ ಬಿಡದೇ ನೋಡಿದ್ದೇನೆಂದರೆ...ಈಗ ಕಲ್ಪನೆಗೂ ನಿಲುಕದ್ದು. ಅಬ್ಭಾ! ಅದೇನು ಡೆಡಿಕೇಶನ್. ಜಿಲ್ಲಾ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಗೆ ಸೆಲೆಕ್ಟ್ ಆಗಿ ಮುಂದೆ ಇಂಡಿಯಾ ಟೀಮ್ ನಲ್ಲಿ ಆಡಿ ಮ್ಯಾಚ್ ಗೆಲ್ಲಿಸಿದಂತಹ ಅದೆಷ್ಟು ಕನಸುಗಳು! ಕಾಲೇಜ್ ಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಬರುವಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಬೌಲಿಂಗ್ ಮಾಡುತ್ತಾ ಒಂದಷ್ಟು ದೂರಕ್ಕೆ ಓಡುವ ವಿಚಿತ್ರ ಚಟ ಬೇರೆ ಬೆಳೆದುಬಿಟ್ಟಿತ್ತು.

ಅಂತೂ ಕೊನೆಗೆ ಆ ಸೆಲೆಕ್ಷನ್ ದಿನವೂ ಬಂತು. ಬೇಗನೇ ಎದ್ದು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೌಲಿಂಗ್ ಪ್ರಾಕ್ಟೀಸ್ ಮಾಡಿ, ಹತ್ತಿರವಿದ್ದ ಮಹಾಲಿಂಗೇಶ್ವರ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಪೂಜೆಮಾಡಿಸಿ, ಸೆಲೆಕ್ಟ್ ಆದರೆ ಶಿವನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿಯೇ ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತರಾಗಿದ್ದ ವಿಘ್ನ ವಿನಾಯಕನಿಗೆ ನೂರು ತೆಂಗಿನಕಾಯಿಯ ಮೂಡುಗಣಪತಿ ಸೇವೆ ಮಾಡಿಸುವ ಹರಕೆ ಹೊತ್ತು ಸೆಲೆಕ್ಷನ್ ಕ್ಯಾಂಪನ್ನು ಸೇರಿದೆ. ಬಂದು ನೋಡಿದರೆ ಯಾವುದೋ ದೊಡ್ಡ ಸಮುದ್ರಕ್ಕೆ ಬಂದ ಹಾಗಿನ ಅನುಭವ. ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ತೆರೆಯುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮುಗಿದ ಆ ಸೆಲೆಕ್ಷನ್ ಇನ್ನೂ ಯಾವುದೋ ಅಪೂರ್ಣ ಕನಸಿನಿಂದ ಎದ್ದು ಕುಳಿತ ಹಾಗಿದೆ. ಹಲವು ಸುತ್ತಗಳಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ಸೆಲೆಕ್ಷನ್ ನನ್ನನ್ನು ಬಹಳ ಬಳಲಿಸಲಿಲ್ಲ! ಒಂದನೇ ಸುತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೇ ಅತ್ಯಂತ ಗೌರವಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಹೊರನಡೆದ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಭಾವ ಸಿಟ್ಟೋ, ಅಸೂಯೆಯೋ ಅಥವಾ ಹತಾಶೆಯೋ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ.ನನ್ನನ್ನು ಅಪ್ರತಿಮ ಕ್ರಿಕೆಟರ್ ಮಾಡುತ್ತೇನೆಂದು ನನಗೇ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಸುಪ್ತವಾಗಿ ಭರವಸೆಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟ ಬದುಕು ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಮಾಡಿತು? ಈ ಬದುಕಿನ ಗುರು ಮಾಡಿದ್ದು ಸರಿಯೇ? ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ಈ ಆಟದ ರಹಸ್ಯಗಳನ್ನು ಕಲಿಸುತ್ತೇನೆಂದ ಈ ಗುರು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇನೇ ಎಷ್ಟೊಂದು ಜನರಿಗೆ ನನಗಿಂತ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಲಿಸಿದೆ? ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ನಂಬಿಕೆ ದ್ರೋಹ ನನ್ನ ಜೊತೆಗೆ?
ಇಂತಹುದೇ ಸಮಸ್ಯೆ ಎದುರಾದಾಗ ಹೇಗೆ ಅರ್ಜುನ ಗುರು ದ್ರೋಣಾಚಾರ್ಯರಿಗೆ ದಂಬಾಲುಬಿದ್ದು ಏಕಲವ್ಯನ ಹೆಬ್ಬೆರಳು ಕಿತ್ತುಕೊಂಡ ಗುರುದಕ್ಷಿಣೆಯ ನೆಪದಲ್ಲಿ? ನನಗಿಂತ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೌಲಿಂಗ್ ಮಾಡಿದ ಎಲ್ಲರ ಹೆಬ್ಬೆರಳನ್ನೂ ಕಿತ್ತು ನನಗೆ ನ್ಯಾಯ ದೊರಕಿಸಬೇಕಾದ ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಗುರು ಮಾತ್ರ ಕೊನೆಗೂ ದ್ರೋಣಾಚಾರ್ಯನಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ನಾನು ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿದೆ ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಕೊನೆಯ ಸೆಲೆಕ್ಷನ್ ಕ್ಯಾಂಪ್ ನ ಹೊರಬಾಗಿಲ್ಲಿ!

ನಿರಾಸೆಯನ್ನೇ ಹೊದ್ದು ಮನೆಯ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಏರುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಎಲೆ ಅಡಕೆ ಜಗಿಯುತ್ತಾ ನಿರಾಳವಾಗಿ ಕೂತಿದ್ದ ಅಪ್ಪ ರಿಸಲ್ಟ್ ನ್ನು ಈ ಮೊದಲೇ ಊಹಿಸಿದ್ದ ಹಾಗೆ ತಣ್ಣನೆಯ ದನಿಯಲ್ಲಿ "ಬ್ಯಾಟ್ ಧರ್ಲೆರ್ ಪೋಟ್ ಭರತ್ ನಾಹಿ ರೇ; ಕಾಯ್ ತರೀ ವ್ಯಾಪ್ತ್ ಕರ್ಲೆವೆ ( ಬ್ಯಾಟ್ ಹಿಡಿದರೆ ಹೊಟ್ಟೆ ತಂಬಲ್ಲ ಕಣೋ; ಚೆನ್ನಾಗ್ ಓದಿ ಏನಾದ್ರೂ ಕೆಲ್ಸ ಹುಡ್ಕೋಬೇಕು).." ಅಂದಾಗ ಏನೂ ಮಾತಾಡದೇ ಒಳಸೇರಿದ್ದೆ...

ರವೀಂದ್ರ ನಾಯಕ್ ಸಣ್ಣಕ್ಕಿಬೆಟ್ಟು

Photo: Naveen Kumar

#ಬದುಕು

೧)

ಬಾಚಿದಷ್ಟು ಮರಳು
ಈ ಜಗಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಸುಖದ ಮರುಳು;
ಸೋರಿ ಉಳಿದಷ್ಟು ಮಾತ್ರ
ಬೊಗಸೆಗೆ ದಕ್ಕುವುದಿಲ್ಲಿ ಬದುಕ ಹರಳು!

೨)

ಯಾವ ಸೂತ್ರದೊಳಗೂ
ನಿಲುಕದ ಬದುಕೊಂದು ವಿಚಿತ್ರ;
ಬೆನ್ನ ಹಿಂದೆ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ
ತಿರುಗುತ್ತಿದೆ ಅವನ ಕಾಲಚಕ್ರ!

೩)

ದಡದಲ್ಲಿಯೇ ನಿಂತು ನಿರಾಳ
ಕಾಯುತ್ತಿರುವ ಬದುಕು ನಮ್ಮ ಸೊತ್ತು?
ದೂರದಲ್ಲಿ ಆರುತ್ತಿರುವ ಬೆಳಕು
ತೀರಕ್ಕೂ ಇರುಳ ಚೆಲ್ಲುವುದೆಷ್ಟು ಹೊತ್ತು?

ರವೀಂದ್ರ ನಾಯಕ್ ಸಣ್ಣಕ್ಕಿಬೆಟ್ಟು

#ಕಂಬಳ

ಇಂದು ಸುರತ್ಕಲ್ ನ ಮಾಧವನಗರದಲ್ಲಿ ಜಾತ್ರೆಯ ಸಂಭ್ರಮ.ರಾಮ-ಲಕ್ಷ್ಮಣ ಎನ್ನುವ ಹೆಸರಿನ ಜೋಡುಕೆರೆ ಕಂಬಳವನ್ನು ನೋಡಲು ಕಿಕ್ಕಿರಿದ ಜನ ಸಮೂಹ ಕಂಬಳದ ಜನಪ್ರಿಯತೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿತ್ತು.ಇದು ಕೇವಲ‌ ಒಂದು ಕ್ರೀಡೆಯಾಗಿರದೇ ತುಳುನಾಡಿನ ಜನಪದದಲ್ಲಿ ಬೆರೆತು ಹೋದ ಸಂಭ್ರಮ, ಉತ್ಸವ, ಪರಂಪರೆಯೆನ್ನುವುದು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಸಾಬೀತಾಗುವಂತೆ ಇತ್ತು ಇಂದು ನಡೆದ ಹೊನಲು ಬೆಳಕಿನ ಕಂಬಳ.ಸುಮಾರು ೭೯ ಜೊತೆ ಕೋಣಗಳು ಭಾವಹಿಸಿದ್ದ ಈ  ಸ್ಪರ್ಧೆಗೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದಿಂದಲೇ ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಠವಾದ ಕಳೆ ಮೂಡಿಬಂದಿತ್ತು.

ಕೋಣಗಳನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ತೊಳೆದು, ಸಿಂಗರಿಸಿದ ನಂತರ ಎರಡೂ ಕೋಣಗಳ ಕುತ್ತಿಗೆಗೆ ನೊಗ ಕಟ್ಟಿ, ಆ ನೊಗದ ಮಧ್ಯೆ ಕಟ್ಟಿದ ಹಗ್ಗವನ್ನು ಹಿಡಿದು ಸಾಲು ಸಾಲು ಕೋಣಗಳು ಕಣಕ್ಕಿಳಿಯಲು ತಯಾರದ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ನೋಡುವುದೇ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹಬ್ಬ.ಆ ಕೋಣಗಳ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಓಡುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮೈಕಟ್ಟು ಥೇಟ್ ಕಡೆದಿಟ್ಟ ಶಿಲೆಯಂತೆ. ಓಟಕ್ಕೆ ಕೋಣಗಳನ್ನು ಅಣಿಮಾಡಿಸುವುದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾದ ಕೆಲಸ ಅಲ್ಲ ಅನ್ನುವುದು ಇಂದು ಬಹಳ‌ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ನೋಡಿದಾಗಲೇ ಗೊತ್ತಾದ ಸತ್ಯ.

ಈ ಎಲ್ಲಾ ಸೊಬಗನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಆಡ್ಡಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಗೆಳೆಯ ಕರುಣಾಕರ್ ತನ್ನ ಕಂಬಳದ ಕೋಣದ ಜೋಡಿನೊಂದಿಗೆ ಮಾತಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಈ ಕಂಬಳದ ಬಗ್ಗೆ  ಬಹಳಷ್ಟು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ತಿಳಿಯುವಂತಾಯ್ತು. ಇಂದು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಕಂಬಳ‌ದ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಮೂರು ವಿಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಇತ್ತು.ಹಗ್ಗದ ಓಟ, ನೇಗಿಲು ಓಟ ಮತ್ತು ಹಲಗೆ ಓಟ. ಮೂರನ್ನೂ ನೋಡಿದ್ದರೂ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಪಳಗಿದವರಿಂದ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಕೇಳುವುದೇ ಒಂದು ಖುಷಿ. ಅವನು ಹೇಳಿದ ಪ್ರಕಾರ;

ಎರಡೂ ಕೋಣಗಳ ಕುತ್ತಿಗೆಗೆ ನೊಗ ಕಟ್ಟಿ, ಆ ನೊಗದ ಮಧ್ಯೆ ಕಟ್ಟಿದ ಹಗ್ಗವನ್ನು ಹಿಡಿದು ಓಡಿಸುವ ಪಂದ್ಯ ಹಗ್ಗದ ಓಟದ ವಿಭಾಗವಾದರೆ, ನೊಗದ ಮಧ್ಯೆ ಮರದಿಂದ ಮಾಡಿದ ಉದ್ದನೆಯ ಕೋಲನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಅದರ ಕೊನೆಗೆ ಇರುವ ನೇಗಿಲಿನ ಆಕಾರದ ಕೋಲನ್ನು ಹಿಡಿದು ಓಡಿಸುವ ಸ್ಪರ್ಧೆಯ ಹೆಸರು ನೇಗಿಲು ಓಟ. ಇದರಲ್ಲಿ ವೇಗವಾಗಿ ಓಡಿದ ಜೋಡಿ ಗೆದ್ದಂತೆ.

ಮತ್ತೆ ಇನ್ನೊಂದು ಸ್ಪರ್ಧೆ ಇತ್ತು.ಅದು ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಭಿನ್ನ ಮತ್ತು ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕೌಶಲ್ಯ ಬೇಡುವಂತಹ ಆಟ. ಕಂಬಳದ ಓಟದ ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ನಿಗದಿತ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿ ಅಡ್ಡವಾಗಿ ಬಟ್ಟೆ ಕಟ್ಟಿದ್ದನ್ನು ಮೊದಲೇ ಗಮನಿಸಿದ್ದೆ.ಕೋಣಗಳ ಕುತ್ತಿಗೆಗೆ ಕಟ್ಟಿದ ನೊಗಕ್ಕೆ, ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಹಲಗೆ ಇರುವ ಒಂದು ಮರದ ಕೋಲನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತಾರೆ.ಕೋಣಗಳನ್ನು ಓಡಿಸುವಾಗ ಆ ಹಲಗೆ ಮೇಲೆ ಒಂದು‌ಕಾಲನ್ನು ಇಟ್ಟು ಓಡಬೇಕು ಮತ್ತು ಓಟದ ಮಧ್ಯೆ ಆ ಹಲಗೆಯಿಂದ ಕೆಸರನ್ನು ಮೇಲೆ ಕಟ್ಟಿದ ಬಟ್ಟೆಗೆ ಚಿಮ್ಮಿಸುವುದು ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ. ಯಾರು ಅತೀ ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ನೀರನ್ನು ಚಿಮ್ಮಿಸುತ್ತಾರೋ ಅವರು ವಿನ್ನರ್!

ಸುಮಾರು ಏಳೆಂಟು ವರುಷಗಳಾಗಿಬಹುದು ನಮ್ಮ ಹಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಕೋಣಗಳು ಮರೆಯಾಗಿ. ಅದರ ಮೊದಲು ನಮ್ಮ ಹಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ವರ್ಷಕ್ಕೆರಡು ಜೊತೆ ಕೋಣಗಳು ಬದಲಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಕೋಣಗಳ ಜೋಡಿಯ ಮೇಲೆ‌ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಒಂದು ತೆರನಾದ ವಿಚಿತ್ರ ಮೋಹ. ಹಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಚಂದದ ಕೋಡುಗಳು ಇರುವುದು ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರತಿಷ್ಟೆಯ ವಿಷಯವೂ ಹೌದು.ಹೊಸ ಕೋಣಗಳ ಖರೀದಿ, ಅವುಗಳಿಗೆ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ತರಬೇತಿ, ಉಳುಮೆ ಆದ ನಂತರ ಅವುಗಳನ್ನು ಹತ್ತಿರ ಇದ್ದ ತೋಡಿನಲ್ಲಿ ತೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಸಂಭ್ರಮ,ಒಳ್ಳೆಯ ಪೌಷ್ಟಿಕ ಆಹಾರವನ್ನು ಹಾಕಿ ಸಾಕುತ್ತಿದ್ದ ರೀತಿ ಎಲ್ಲವೂ ಇಂದಿನ ಕಂಬಳದ ಕೋಣಗಳನ್ನು ನೋಡುವಾಗ ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದವು. ಎಷ್ಟು ಬೇಗ ಒಂದು ಬದುಕಿನ ಕಾಲಘಟ್ಟವನ್ನು ಸಾಗಿ ಮುಂದೆ ಬಂದಿದ್ದೇವೆ ಅನ್ನುವ  ಯೋಚನೆ ಬಂದು, ಆ ಮತ್ತೆ ಬಾರದ, ಇತಿಹಾಸವೇ ಆಗಿ ಹೋದ ದಿನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನೆನೆದು ಮನಸ್ಸು ಖಿನ್ನವಾಯಿತು.

ರವೀಂದ್ರ ನಾಯಕ್ ಸಣ್ಣಕ್ಕಿಬೆಟ್ಟು

ಅರಳಿ ನಗುವ ಹೂವಿನಲ್ಲಿ
ಕುಳಿತಿದ್ದ ದುಂಬಿ ಹಾರಿ,
ಬಿರಿಯುತಿದ್ದ ಮೊಗ್ಗಿನೆದರು
ಹಾಡಿ ಸೆಳೆದಿದೆ.

ದುಂಬಿಯ ಝೇಂಕಾರದಲ್ಲಿ
ಮೈಯ ಮರೆತ ಮೊಗ್ಗು ಯಾಕೊ,
ಅರಳಿ ನಗುವ ಸುಖವನ್ನೆ
ಮರೆತು ನಿಂತಿದೆ.

ಹೂವ ಬಿಟ್ಟು ಮೊಗ್ಗಿನಲ್ಲಿ
ಕುಳಿತ ದುಂಬಿ ಹಾಡು ಕರಗಿ,
ಕಳಚಿ ಬಿದ್ದ ಮೊಗ್ಗು ಮರೆತು
ಜೇನು ನೆಕ್ಕಿದೆ.

ಸಹಜವಾಗಿ ಅರಳುವಲ್ಲಿ
ಹೂವ ಚೆಲುವು ಮಾಸದೆಂದು,
ಹುಡುಕಿ ಬರುವ ದುಂಬಿ ನೂರು
ಸಾರಿ ಹೇಳಿದೆ.

ರವೀಂದ್ರ ನಾಯಕ್ ಸಣ್ಣಕ್ಕಿಬೆಟ್ಟು

ಮರದ ಬುಡದಲ್ಲಿ ಬಿತ್ತಿದ
ಬೀಜಕ್ಕೆ ನೆರಳು ಸಿಕ್ಕಿತು;
ಬಯಲ ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದ
ಬೀಜಕ್ಕೆ ಬೆಳಕು ದಕ್ಕಿತು.

ರವೀಂದ್ರ ನಾಯಕ್ ಸಣ್ಣಕ್ಕಿಬೆಟ್ಟು

ಹಾಗೆಲ್ಲಾ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದಾಗಿದ್ದರೆ -
ಬಿಡಿಬಿಡಿಯಾಗಿ ಅರಳಿದ್ದ ಹೂಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ
ದಾರದಲ್ಲಿ ಬಿಗಿದು
ಪೋಣಿಸುವ ಅಗತ್ಯವೇನಿತ್ತು ಹೇಳಿ?
ಬೆಳಕಿರುವವರೆಗಾದರೂ
ನಗುತ್ತಿದ್ದವು ಗಿಡದಲ್ಲಿಯೇ;
ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಚಿವುಟಲೇ ಬೇಕೆನ್ನುವ
ಹಟವಾದರೂ ನನಗೇನಿತ್ತು ಹೇಳಿ?

ಅದೆಷ್ಟು ದಾಟಿಸಿದರೂ
ಕೆಲವೊಂದು
ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿದು ಬಿಡುತ್ತವೆ,
ಬಿಕರಿಯಾಗದೇ ಉಳಿದ
ಸಂತೆಯ ಸರಕುಗಳಂತೆ.

ಹಾಗೆಲ್ಲಾ ಖಾಲಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದರೆ -
ಬಾಡಿಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಹೂಗಳಿಗೆಲ್ಲಾ
ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೀರುಣಿಸಿ
ತಾಜಾ ಮಾಡುವ ಅಗತ್ಯವೇನಿತ್ತು ಹೇಳಿ?

ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ,
ಬಿಸಿಯಾಗಿರಬೇಕು
ಅಥವಾ
ಬಿಗಿಯಾಗಿರಬೇಕು.

ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ,
ನಿಗಿನಿಗಿ ಹೊಳೆಯುವಷ್ಟು
ಕಾಯಿಸಲೇ ಬೇಕೆನ್ನುವ ತುರ್ತು
ನನಗಾದರೂ ಏನಿತ್ತು ಹೇಳಿ?

ರವೀಂದ್ರ ನಾಯಕ್ ಸಣ್ಣಕ್ಕಿಬೆಟ್ಟು

ಭೀಷ್ಮನಂತೆಯೇ ಅವನಿನ್ನೂ
ಶರಶಯ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ್ದಾನೆ,
ಎದೆಗೆ ನಾಟದ ಬಾಣದಿಂದಾಗಿ
ಜೀವವಿನ್ನೂ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು.

ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಇಣುಕುವ ಕೋಲು ಬಿಸಿಲಿಗೆ
ಅವನು ಮೊದಲಿನಂತೆ ದೃಷ್ಠಿ
ನೆಡುವುದಿಲ್ಲ,
ಹೊರಗಿನ ಗದ್ದಲಗಳಿಗೆ
ಅವನ ಕಿವಿಗಳು ಮೊದಲಿನಂತೆ
ತೆರೆಯುವುದೂ ಇಲ್ಲ.
ಆದರೂ ಅವನ ಕಾತರದ ಕಣ್ಣುಗಳು
ಕತ್ತಲಲ್ಲೂ ಮಿನುಗುತ್ತವೆ,
ಎಂದೋ ಬೀಳುವ ನಕ್ಷತ್ರದ
ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಹಣ್ಣಾಗುತ್ತಾ;
ಮೈಯೆಲ್ಲಾ ಕಣ್ಣಾಗುತ್ತಾ...
ಆ ಮುಖಾಮುಖಿಯಲ್ಲಿ ಅವನಲ್ಲೊಂದು
ಕೊನೆಯ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯಿದೆ!

ಹಾಗಂತ ಈ ಕುರುಕ್ಷೇತ್ರದ
ಯುದ್ಧವನ್ನು ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ
ನೋಡಲೇಬೇಕೆನ್ನುವ ಹಪಾಹಪಿಯೇನೂ
ಅವನಿಗೆ ಇದ್ದಂತಿಲ್ಲ.
ಯಾರ ಸೋಲು ಗೆಲುವಿನ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರದಲ್ಲಿ
ಅವನಲ್ಲಿ ಅಸಕ್ತಿಯೂ ಇಲ್ಲ.
ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಅವನು
ಯಾರ ಹಂಗಿನ ತುತ್ತಿಗೂ ಬಿದ್ದವನಲ್ಲ!

ಆದರೆ,
ಅವನಲ್ಲಿ ಈಗ
ನಿಜಕ್ಕೂ ಆಯ್ಕೆಗಳು ಉಳಿದಿಲ್ಲ;
ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವನು
ಇಚ್ಛಾಮರಣಿಯಲ್ಲ!

#ಸೀತಕ್ಕನವಠಾರ

ಅವರು ಮನೆಗೆ ಬರುವುದೆಂದರೆ ಅದು‌ ಸುಮ್ಮನೆ ಅಲ್ಲ.ಅಲ್ಲಿ ಏನಾದರೊಂದು ಘಟಿಸಲೇಬೇಕು.ಊರಿನ ಎಲ್ಲಾ ಮನೆಯ ಒಗ್ಗರಣೆಯ ಪರಿಮಳವನ್ನು ಉಡಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಬರುವ ಅವರು ಮನೆಯೊಳಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟರೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಮನದೊಳಗೆ ಶಾಂತವಾಗಿ ಹರಿಯುತಿದ್ದ ನದಿಯಲ್ಲಿ ತುಮುಲಗಳ ತೆರೆಗಳು ಹಿಂದುಮುಂದಿಲ್ಲದೇ ಎದ್ದವೆಂದೇ ಅರ್ಥ.ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು ಅವರ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ.ಅವರೇ ನಮ್ಮ ಊರಿನ ಎಪ್ಪತ್ತು ದಾಟಿದ ಒಂಟಿ ಮಹಿಳೆ ಸೀತಕ್ಕ. ನಮ್ಮ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಅವರು ಯಾರಿಗೂ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿ ಅಕ್ಕ ಅಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅಬಾಲ ವೃದ್ಧರಾಗಿ ಎಲ್ಲರೂ ಅವರನ್ನು ಕರೆಯುವುದು ಮಾತ್ರ ಸೀತಕ್ಕ ಅಂತನೇ. ಹಾಗಂತ ಅವರನ್ನು ಬೆನ್ನು ಬಾಗಿದ, ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕೋಲು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿರುವ, ತಲೆ ಮೇಲೆ ಸೆರಗು ಹಾಕಿದ ಭಂಗಿಯಲ್ಲಿ ನೀವು ಯೋಚಿಸಿದರೆ ನಿಮ್ಮ ಊಹೆ ತಪ್ಪಾಗುತ್ತದೆ.ಅವರು ನಮ್ಮ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಚಟುವಟಿಕೆಯ,ಲವಲವಿಕೆಯ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು ಅಂತ ಯಾವುದೇ ಗೊಂದಲವಿಲ್ಲದೇ ಸಲೀಸಾಗಿ ಹೇಳಿಬಿಡಬಹುದು.ಅಂತಹ ವ್ಯಕ್ತಿ ಯಾರ ಮನೆಗೂ ಹೋಗಿಲ್ಲ ಅಂದರೆ ಆ ದಿನ ಅವರಿಗೆ ಮೈ ಹುಷಾರಿಲ್ಲ ಅಂತಾನೇ ಲೆಕ್ಕ.ಮತ್ತು ಆ ದಿನ ಮಾತ್ರ ಸೀತಕ್ಕನ ನಾಯಿ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಬಂದು ಕೂರೋದು ಮತ್ತು ಊಟ ಹಾಕುವವರೆಗೂ ಬಾಲ ಅಲ್ಲಾಡಿಸೋದು! ಮನೆಯಿಂದ ಸೀತಕ್ಕನ ಸವಾರಿ ಹೊರಟಿತೆಂದರೆ ಅವರ ಹಿಂದೆ ಅವರ ನಾಯಿಯೂ ಇರಲೇ ಬೇಕು.ಅವರನ್ನು ನೋಡುವಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಮಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಮದುಮಗಳು ಕಾದಂಬರಿಯ ನಾಯಿಗುತ್ತಿಯ ನೆನಪಾಗದೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ.ಆದರೆ ಈ ನಾಯಿಗೆ ಬೇರೆ ಹೆಸರೆಂಬುದಿಲ್ಲ.ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅದು ಸೀತಕ್ಕನ ನಾಯಿ ಅಷ್ಟೇ.

ಸೀತಕ್ಕ ಸೀದಾ ಸೀದಾ ಮನೆಯೊಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟದ್ದನ್ನು ನಾನಿದುವರೆಗೂ‌ ಕಂಡೇ ಇಲ್ಲ.ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಲೇ ಅವರಿಗೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ವಿಷಯಗಳು ಸಿಗುತ್ತವೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಮನೆ‌ ಒಳಗಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬರುವಂತೆ ಮಾಡಲು."ಛೇ, ಈ ಮರದ ಕಟ್ಟಿಗೆಗಳನ್ನು ಹೀಗೆ ಎಸೆದರೆ ಯಾವುದಕ್ಕಾದೀತು? ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಜಾಗ ಇಲ್ವಾ? ಹಾಗೂ ನಿಮಗೆ ಇಲ್ಲಿಯೇ ಇಡಬೇಕಂದ್ರೂ, ಓ...ಆ ತೆಂಗಿನ ಮರಕ್ಕೆ ತಾಗುವ ಹಾಗೆ ಸರ್ತ ಇಡೋದಲ್ವಾ?.." ಅಂತಾನೋ, " ಅಯ್ಯೋ ದೇವ್ರೇ...ಆ ತೊಂಡೆ ಬಳ್ಳಿಯನ್ನು ಇನ್ನೂ ನೆಲದಲ್ಲಿಯೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀರಲ್ವಾ, ನಿಮಗೆ ಮಂಡೆ ಸಮ ಉಂಟಾ? ನಾಲ್ಕು ಕಟ್ಟಿಗೆ ನೆಟ್ಟು ಅದ್ರ ಮೇಲಾದ್ರೂ ಬಿಡ್ಲಿಕ್ಕೆ ನಿಮಗೆಂತ ಮಂಡೆಮಾರಿ? ಚಪ್ಪರ ಆದ್ರೂ ನಾಲ್ಕು ದಿನ ತಡ ಆದ್ರೆ ನಡೀತದೆ..." ಅಂತಾನೋ ಅಥವಾ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದ ಇನ್ಯಾವುದನ್ನೋ ಹೇಳಿ ಒಟ್ಟಾರೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಹೊರಗೆ ಕರೆಯದೇ ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ ಈ ಸೀತಕ್ಕ.ನಾವು ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಂದು ಅವರ ಮಾತುಗಳಿಗೆಲ್ಲಾ ಹೂಂಗುಟ್ಟಿದರೆ ಬಚಾವ್! ಏನಾದ್ರೂ ಅದು ಹಾಗಲ್ಲ ಹೀಗಲ್ಲ ಅಂತ ಹೇಳಿಬಿಟ್ರೆ ಮುಗಿಯಿತು ಕತೆ.ಆ ದಿನ ನಮ್ಮ ಗ್ರಹಚಾರ ನೆಟ್ಟಗಿಲ್ಲ ಅಂತಾನೇ ಲೆಕ್ಕ.ಮತ್ತೆ ಆ ತೊಂಡೆಕಾಯಿಯ ಕೃಷಿ, ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪ ಇದ್ದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಕೃಷಿಯ ವೈಭವ ಮತ್ತು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ನನ್ನ ಕೈಯಿಂದ ಹಾಳಾಗುತ್ತಿರುವ ಈ ಕೃಷಿ ಎಲ್ಲದರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ರಾತ್ರಿ ಊಟದ ಸಮಯದವರೆಗೂ ಹೇಳಿ, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅವರ ಮಾತಿಗೆ ಎದುರು ಮಾತಾಡೋದಿಲ್ಲ ಅಂತ ಪ್ರಮಾಣ ಮಾಡುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಹಿಂಡಿಹಿಪ್ಪೆ ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ.ನಂತರಾದ್ರೂ ಮನೆಗೆ ನೆಟ್ಟಗೆ ಹೋಗ್ತಾರಾ? ಅದೂ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಮನೆಯಿಂದ ಅವರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ಐದಾರು ಮನೆಯವರೊಂದಿಗೆ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ದೂರು ಹೇಳಿ,ಅವರೂ ನಾಳೆ ತೊಂಡೆಕಾಯಿ ಬಳ್ಳಿಗೇಕೆ ಚಪ್ಪರ ಹಾಕಿಲ್ಲ ಅಂತ ಕೇಳ್ಲಿಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುವ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿ  ಹೋಗುತ್ತಾರೆ.

ಇಂತಹ ಸೀತಕ್ಕ ಗಂಡನ ಬಗ್ಗೆ ವಿಚಾರಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಅಂತರ್ಮುಖಿಯಾಗುತ್ತಾಳೆ. ನಮಗೆ ಅರ್ಥವಾಗದ ತತ್ವಜ್ಞಾನ ಮಾತಾಡುತ್ತಾಳೆ.ಅಲ್ಲೀತನಕ ಓತಪ್ರೋತವಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಮಾತುಗಳು ಮಳೆ ನಿಂತ ಹಾಗೆ ನಿಂತು ಬಿಡುತ್ತವೆ.ನಾನು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಓರಗೆಯವರು ನಮಗೆ ಬುದ್ದಿ ಬರುವ ತನಕವೂ ಸೀತಕ್ಕನ ಗಂಡ ತೀರಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಅಂತಾನೇ ತಿಳ್ಕೊಂಡಿದ್ದೆವು. "ನನಗೂ ಸರಿಯಾಗಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಆದ್ರೆ ಇವರೇ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದದ್ದು ಅಂತ ಹೇಳ್ತಾರೆ. ನಾನು ಮದುವೆಯಾಗಿ ಈ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗಿನಿಂದ ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ದೇನೆ ಆವತ್ತಿನಿಂದ ಅವರು ಅದೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ..." ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಒಮ್ಮೆ ಹೇಳಿದ್ದರು ಯಾವುದೋ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಸೀತಕ್ಕನ ಗಂಡನ ವಿಷಯ ಬಂದಾಗ.ನನಗೂ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಕೂತೂಹವಿದ್ದರೂ ಅವರ ಬಾಯಿಗೆ ಹೆದರಿ ಕೆದಕ್ಲಿಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಸಾಹಸ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ.ಆದರೆ ಆ ಸಂದರ್ಭವೂ ಒಮ್ಮೆ ಬಂತು.ಹೀಗೆಯೇ ಅವತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿಯೇ ನಿಂತು ನನ್ನ ಮೇಲಿನ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಹಿಗ್ಗಾಮುಗ್ಗವಾಗಿ ತನ್ನ ಪ್ರಖರವಾದ ಮಾತಿನ ಬಾಣಗಳಿಂದ ನನ್ನನ್ನು ತಿವಿಯುತಿದ್ದಾಗ ಪ್ರತಿ ಆಕ್ರಮಣ ಮಾಡಲು ಏನೂ ತೋಚದೇ, " ಸೀತಕ್ಕಾ ನೀನ್ಯಾಕೆ ಗಂಡನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಂದದ್ದು? ಕುಡುಕ್ನಾಗಿದ್ನಾ ಅವನು?..." ಅಂತ ಕೇಳಿಯೇ ಬಿಟ್ಟೆ.ಮೌನವೇ ಆವರಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಿತು.ಮಾತೇ ಆಡ್ಲಿಲ್ಲ ಸೀತಕ್ಕ.ಹೋ...ಸಿಟ್ಟು ಬಂದಿರ್ಬೇಕು, ವಾಪಾಸು ಹೋಗ್ತಾರೆ ಈಗ ಅಂದ್ಕೊಂಡೆ. ಆದರೆ ಹಾಗೇನೂ ಮಾಡದೇ ತುಳಸೀ ಕಟ್ಟೆಯ ಹತ್ತಿರ ಇದ್ದ ಮಸೆಕಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಕಾಲಿಟ್ಟು ತನ್ನ ಕತ್ತಿ ಮಸೆಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ್ಳು, ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬಂತೆ.ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಮಸೆದ ನಂತರ ತನ್ನ ತೋರು ಬೆರಳನ್ನು ಕತ್ತಿಯ ಅಲಗಿಗೆ ತಾಗಿಸುತ್ತಾ " ಹಾಂ, ಈಗ ಹರಿತ ಆಯ್ತು.ಕತ್ತಿ ಹರಿತ ಇಲ್ಲಂದ್ರೆ ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಉಪ್ಯೋಗಿಲ್ಲ ನೋಡು.ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಬಿಸಿ ಚಾ ಇದ್ದ ಹಾಗೆ.ಬಿಸಿಬಿಸಿ ಇದ್ದಾಗ ಮಾತ್ರ ಕುಡಿಬಹುದು, ಆದ್ರೆ ತಣ್ಣಗಾದ್ರೆ ಕುಡಿಯೋಕೆ ಆಗಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ? ಸ್ಥಿತಿ ಮುಖ್ಯ, ಬರೇ ಚಾ ಅಲ್ಲ..." ಅಂತ ಹೇಳಿ ನಮ್ಮ‌ಮನೆ ಹಿಂದಿನ ತೋಟಕ್ಕೆ ತಾಗಿ ಇದ್ದ ಅವರ ಗದ್ದೆಗೆ ಹೋದ್ರು.ಸೀತಕ್ಕನ ಜೊತೆ ಅವರ ಗಂಡನ ವಿಷಯ ಕೇಳ್ಬಾರ್ದು, ಕೇಳಿದ್ರೆ ಏನೇನೋ ಹೇಳ್ತದೆ ಅಂತ ಹೇಳೋದನ್ನ ನಾನೂ ಕೇಳಿದ್ದೆ. ನಿಜ ಆಯ್ತು.ಅವರೇನು ಹೇಳಿದ್ರು ಅಂತ ಅರ್ಥವಾಗದೇ ಬಹುಶಃ ಎಪ್ಪತ್ತು ದಾಟಿತಲ್ವಾ, ಅರಳು ಮರುಳು ಇರ್ಬೇಕು ಅಂದ್ಕೊಂಡೆ.ಇನ್ನು ಆ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಕೇಳಲೇ ಬಾರದು ಅಂತ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿ ಬೇರೆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾದೆ.ಸುಮಾರು ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಕಳೆದಿರಬಹುದು, ಮತ್ತೆ ಸೀತಕ್ಕನ‌ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟೆ.ನನ್ನ ನೋಡುತ್ತಲೇ, " ಏನೋ, ನಿನಗೆ ನನ್ನ ಗಂಡನ ವಿಷಯ ಬೇಕಾ? ಹೌದು ನಾನೇ ಅವರನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದೆ.ಹಾಗಂತ ಈಗ ನಾನು ಯಾರ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಬೇಡಿ ಅನ್ನ ತಿನ್ತಾ ಇಲ್ಲ.ನಿನ್ನ ಮನೆಗೂ ಬಂದಿಲ್ಲ.ನಾಳೆ ಸತ್ತರೆ ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಸಾಯ್ತೇನೆ...ನಿನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆ ಹುಟ್ಟಿದೋರೆಲ್ಲಾ ಕೇಳುವ ಹಾಗಾಯ್ತು..." ಅಂತ ಅಷ್ಟು ಹೇಳ್ಲಿಕ್ಕೇ ವಾಪಾಸು ಬಂದವರಂತೆ ಬಂದು ದುಡುದುಡು ಅಂತ ಹೋಗಿ ಬಿಟ್ರು. " ಯಾಕೋ ಅವರನ್ನ ಕೆಣಕ್ಲಿಕ್ಕೆ ಹೋದದ್ದು" ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಹೊರಗೆ ಬಂದು, "ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ನೀನಿನ್ನೂ ಚಿಕ್ಕವನು ಆಗ.ಅವರ ಗಂಡ ಸೀತಕ್ಕನ ಮನೆಗೆ ಆವಾಗಾವಾಗ ಬರೋರು. ಆದ್ರೆ ಈ ಹೆಂಗಸಿನದ್ದೇ ಬಾಯಿ ಜೋರು.ಪ್ರತೀ ಸಲನೂ ಗಂಡನಿಗೆ ಬಯ್ದು ಅವಮಾನ ಮಾಡಿ ಮನೆಯೊಳಗೇ ಸೇರಿಸ್ಕೊಳ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ.ಅದೂ ಎಂತ ಬಯ್ಗಳು ಅಂತಿಯಾ...ರಾಮ ರಾಮ ಅಸಹ್ಯ.ಆ ಗಂಡಸಿಗೆ ಹೇಗಾಗಿರ್ಬೇಕು? ರಾತ್ರಿ ತನ್ನ ಊರಿಗೆ ಹೋಗ್ಲಿಕ್ಕಾಗದೆ ಎಷ್ಟೋ ಸಾರಿ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಉಳ್ಕೊಳ್ತಿದ್ರು. ಅದೆಷ್ಟು ಸಲ ಅತ್ತು ಹೋಗಿಲ್ಲ ಅವರು.ತುಂಬಾ ಪಾಪದವ್ರು.ನಾನೂ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಕೇಳಿದ ಸುದ್ದಿ ,ಅವರಿಗೂ ಈಗ ಬೇರೆ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಮಕ್ಳಿದ್ದಾರೆ ಅಂತ..." ಅಂತ ಹೇಳಿದಾಗ ಇನ್ನು ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಮಾತುಕತೆ ಬೇಡ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಿತು.

ಅವರಿಗೊಬ್ರು ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂಧಿ ಇದ್ರು, ಹೆಸರು ಪಾಂಡು ಅಂತ.ಅವರು ಆಗಾಗ ಅವರ ಮನೆಗೆ ಬರೋದನ್ನ ನಾನು ನೋಡಿದ್ದೆ.ಈ ಪಾಂಡುವಿನ ಮೇಲೆ ಸೀತಕ್ಕನಿಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಪುತ್ರವಾತ್ಸಲ್ಯ, ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಮಮಕಾರ.ಪ್ರತೀ ಸಲ ಸೀತಕ್ಕ ಮಾತಿಗೆ ನಿಂತಾಗ ಈ ಪಾಂಡುವಿನ ಹೆಸರು ಸುಳಿಯದೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ.' ನಮ್ಮ ಪಾಂಡು ಹೀಗೆ ಹೇಳ್ತಿದ್ದ',  'ಒಮ್ಮೆ ಪಾಂಡು ಹತ್ರ ಹೇಳ್ಬೇಕು' ಹೀಗೆ ಯಾವ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮೊದಲು ಪಾಂಡುವಿನ ಮೊರೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ಳು ಸೀತಕ್ಕ.ಅಷ್ಟು ವಿಶ್ವಾಸ ಈ ಪಾಂಡುವಿನ ಮೇಲೆ. ಸುಮಾರು ಐದಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಈಚೆಗೆ ಸೀತಕ್ಕನ ಮನೆಯ ಖಾಯಂ ಸದಸ್ಯನಾಗಿದ್ದ ಈ ಪಾಂಡು.ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಕೆಲವು ದಿನಗಳಿಂದ ನನ್ನ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂದ ವಿಷಯವೆಂದರೆ, ಸೀತಕ್ಕನ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಈ ಪಾಂಡುವಿನ ಪ್ರಸ್ತಾಪ ಬಾರದೇ ಇರುವುದು! ಬಹಳ ಸಲ‌ ಯೋಚಿಸಿದ್ದೆ ಕೇಳ್ಬೇಕು ಅಂತ. ಆದರೆ ಅವರ ಗಂಡನ ವಿಷಯವಾಗಿ ಆದ ಮುಜುಗರದಿಂದಾಗಿ ಕೇಳಿರಲಿಲ್ಲ.ಮೊನ್ನೆ ಅದಕ್ಕೂ ಒಂದು ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಿ, " ಸೀತಕ್ಕ, ಈಗ ನೀವು ಪಾಂಡುವಿನ ವಿಷಯ ಹೇಳುವುದೇ ಇಲ್ಲ, ಯಾಕೆ?" ಅಂತ ಕೇಳಿದರೆ ಸೀತಕ್ಕ ಏಕ್ ದಮ್‌ಗರಂ ಆದ್ಳು.ನಂತರ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಾವರಿಸಿಕೊಂಡು ತಣ್ಣಗಿನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ,
" ಕೋಗಿಲೆಯ ಸ್ವರ ಚಂದ, ಹಾಡುತ್ತೆ ಅಂತ ಹೇಳಿ ಕಾಗೆ ಅದರ ಮೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ತನ್ನ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿಟ್ಟು ಮರಿ ಮಾಡಲ್ಲ.ತಿಳಿಯದೇ, ಇದು ಕೋಗಿಲೆಯ ಮೊಟ್ಟೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗದೇ ಅದನ್ನೂ ಮರಿ ಮಾಡ್ತದೆ.ಗೊತ್ತಾದ ಮೇಲೆ ಓಡ್ಸುತ್ತೆ.ಆದ್ರೆ ಮನುಷ್ಯರಿಗೆ ಕೊನೆವರೆಗೂ ಗೊತ್ತಾಗಲ್ಲ ನೋಡು ಯಾರು ತನ್ನವರು ಯಾರು ಹೊರಗಿನ ಒಳ್ಳೆಯ ಮಾತಾಡುವ ಮೋಸದ ಕೋಗಿಲೆ ಅಂತ...ಈ ಪಾಂಡು ಕೂಡಾ ಅಂತಹ ಒಂದು ಕೋಗಿಲೆ..." ಅಂತ ಹೇಳಿ ಮೌನವಾದ್ಳು. ಮತ್ತೆ ತಿಳಿದುಬಂದ ವಿಷಯವೇನೆಂದರೆ ಪಾಂಡು ಈ ಸೀತಕ್ಕನ ಬಳಿ ಇದ್ದ ಹತ್ತೆಕರೆ ಆಸ್ತಿಯ ಸಲುವಾಗಿ ಸೀತಕ್ಕನ ಹಿತೈಸಿಯಂತೆ ಇದ್ದ ಅವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ.ಈ ಮುದುಕಿ ಸತ್ತರೆ ಆಸ್ತಿ ತನ್ನ ಹೆಸರಿಗೆ ಮಾಡಿಸ್ಬಹುದು ಅಂತ.ಆದ್ರೆ ಯಾವಾಗ ಸೀತಕ್ಕ ತನ್ನ ಆಸ್ತಿನೆಲ್ಲಾ ಯಾವುದೇ ಅನಾಥಾಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಈಗಾಗ್ಲೆ ವಿಲ್ ಮಾಡಿಸಿದ್ದಾಳೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಯ್ತೋ ಆ ನಂತರದಿಂದ ಈ ಪಾಂಡುವಿನ ಸವಾರಿ ಇತ್ತ ಬಂದಿಲ್ಲ.ಅವನ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸೀತಕ್ಕ ಸಾಕಷ್ಟು ನೊಂದುಕೊಂಡಿದ್ಳು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ ಮೊದಲಿನ ಲವಲವಿಕೆಯೂ ಅವಳಲ್ಲಿ ಕಾಣ್ತಾ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ.
.....……………………………………………………………………

ಎರಡು ದಿನದಿಂದ ಸೀತಕ್ಕನ ನಾಯಿ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಊಟಕ್ಕೆ ಕಾಯುತ್ತಿತ್ತು.  ಹೋ,  ಸೀತಕ್ಕನಿಗೆ ಹುಷಾರಿರ್ಲಿಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲ, ನೋಡ್ಕೊಂಡು ಬರ್ತೇನೆ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಅವರ ಮನೆಗೆ ಹೋದಾಗಲೇ ಗೊತ್ತಾದದ್ದು ಸೀತಕ್ಕ ಇಹಲೋಕ ತ್ಯಜಿಸಿದ್ದ ವಿಷಯ.ಇದ್ದಾಗ ಅತೀ ಹೆಚ್ಚು ಸದ್ದು ಮಾಡಿದ ಸೀತಕ್ಕನದ್ದು ಯಾರಿಗೂ ಭಾರವಾಗದ,ತನ್ನ ಇಚ್ಛೆಯ ತಣ್ಣನೆಯ ಸಾವು.

ರವೀಂದ್ರ ನಾಯಕ್ ಸಣ್ಣಕ್ಕಿಬೆಟ್ಟು

ಸಮುದ್ರದ ನೀರು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಬಂದು ಮರಳನ್ನು ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿ ಒಂದಷ್ಟು ದೂರ ಹಿಂದೆ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು.ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿಯೇ ನಿಲ್ಲಲೂ ಆಗದೇ ಮತ್ತೆ ಓಡಿ ಬಂದು ಏನನ್ನೋ ಪಿಸು ನುಡಿದು ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು.ಮರಳು ಏನನ್ನೋ ನೆನೆದು ಅಲ್ಲಿಯೇ ನಾಚಿ ನೀರಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಒಣಗಿ ಅಲೆಯ ಬರುವಿಕೆಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿಯೇ ನೆಟ್ಟಿದ್ದ ನನಗೆ ಸೂರ್ಯ ಪಡುವಣದಲ್ಲಿ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಇಳಿದು ಹೋದದ್ದು ಅರಿವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ.ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಆಗಿ ಅತ್ತ ನೋಡಿದ ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ರಾಚಿದ್ದು ಸೂರ್ಯ ಬಾನಿನಂಚಿನಲ್ಲಿ ಕಲಸಲು ಮರೆತು ಹೋದ ಕೆಂಬಣ್ಣಗಳ ರಾಶಿ.

"ಹೇಯ್ ಅಲ್ಲಿ ನೋಡೋ, ಬಾನು ರವಿಯ ವಿರಹದಲ್ಲಿ ಬೇಯುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಕಾಣ್ತಿದೆ ಅಲ್ವಾ...ಕೆಂಪು ಬೇಸರ, ಏಕಾಂತದಲ್ಲಿ ಬೇಯುವ ಸಂಕೇತ..."

ಇಂತದ್ದೇ ಒಂದು ಬೇಸಗೆಯ ಸಂಜೆಯಲ್ಲಿ  ನನ್ನ ಕಿವಿಗೆ ಅವಳ  ಬಿಸಿಯುಸಿರು ತಾಕುವಷ್ಟು ಹತ್ತಿರ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಅವಳು ಹೇಳಿದ್ದ ಮಾತುಗಳು ಇಂದ್ಯಾಕೋ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಗುಂಯ್ಗುಡುತ್ತಿವೆ. ಅನುಭವವಿದ್ದು ಹೇಳಿದ ಮಾತುಗಳಾ ಇವು? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಅದ್ಯಾವುದೂ ನನ್ನ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಮೂಡಿರದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು.

" ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡು, ಮಧ್ಯಾಹ್ನವೆಲ್ಲಾ ವಿರಹದ ಬೇಗೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಂದ ಸೂರ್ಯ ಸಂಜೆಯ ಅಷ್ಟೂ ಹೊತ್ತು ಪ್ರಣಯದಲ್ಲಿ ತನ್ಮಯನಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಅದಕ್ಕೇ ಬಾನಿನ ಕೆನ್ನೆಗಳು ನಾಚಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಂಪೇರಿವೆ. ಕೆಂಪು ಪ್ರಣಯದ ಸಂಕೇತ"

ನಮ್ಮ ನಡುವಿನ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳು ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಮುಗಿದುದಕ್ಕಿಂತ ಮೌನದಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯಾದದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು.

ಈಗಲೂ ಹಾಗೆಯೇ ಅನ್ನಿಸಬಹುದಾ ಅಂತ ದಿಗಂತದಂಚನ್ನು ನೋಡಿದೆ.ಅಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯನಿರದ ಸಂಜೆ ಬಾನು ನಿಧಾನವಾಗಿ  ಕತ್ತಲೆಗೆ ಜಾರುತ್ತಿತ್ತು.ಕೆಂಬಣ್ಣವೆಲ್ಲಾ ಒಂದರಲ್ಲೊಂದು ಬೆರೆತು ಗಾಢ ಕಪ್ಪುಬಣ್ಣ ಆವರಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣ ಕ್ಷಣಿಕವಾದದ್ದು  ಕಪ್ಪುಬಣ್ಣ ಒಂದೇ ಶಾಶ್ವತ ಅಂತ ಯಾಕೋ ಬಲವಾಗಿ ಅನ್ನಿಸಲಾರಂಭಿಸಿತು.

ಅಂದು ಕೊನೆಯ ಬಾರಿಗೆ ಮರಳಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಬೆಸೆದು ದೊಡ್ದದಾದ ಹೃದಯವನ್ನು ಕೆತ್ತಿದ್ದಳು. ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿ ದಡವನ್ನು ಬಿಟ್ಟಾಗ ಯಾಕೋ ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡುವ ಮನಸ್ಸಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.ನೋಡಿದ್ದರೆ ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆ ಮರಳ ರಾಶಿಯನ್ನು ಚುಂಬಿಸುವ ಆತುರದಲ್ಲಿ ಆ ಹೃದಯದರಮನೆಗೆ ಲಗ್ಗೆ ಹಾಕಿದ್ದೂ ಅರಿವಿಗೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತೋ ಏನೋ.

ಶಾಶ್ವತವಾದ ಕಪ್ಪಿಗೆ ಮರಳುವ ಮುನ್ನ ನಮ್ಮ‌ ಬದುಕು ಸುಳ್ಳು ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಕಳೆದು ಹೋಗುತ್ತದೆ ಅನ್ನುವ ಸತ್ಯ ಗೋಚರಿಸಿ ಮನಸ್ಸು ಕಂಪಿಸಿತು. ಸಂಬಂಧಗಳೂ ಇದಕ್ಕೆ ಹೊರತಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ? ಹೊರಗೆ ನೀರವ ಮೌನದಲ್ಲಿ ಕಡಲು ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೇ  ಭೋರ್ಗರೆಯುತ್ತಿತ್ತು.ಬಣ್ಣಗಳು ಕಳೆದು ಹೋದ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಪ್ಪು ಆವರಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ಯಾವುದೇ ಪ್ರತಿರೋಧ ತೋರದೇ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಕುಳಿತಾಗ ಅಲೆ ಬಂದು ಕುಳಿತ ದಡದ ಮರಳನ್ನು ಹಿತವಾಗಿ ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿತು.

ಎಪ್ರಿಲ್ ಬಂತೆಂದರೆ ಗೊತ್ತೇ ಇಲ್ಲದ ಹಾಗೆ ಮನದಲ್ಲಿ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಭಾವವೊಂದು ಬತ್ತದ ಅಂತರಗಂಗೆಯಂತೆ ದಿನವಿಡೀ ಹರಿಯಲಾರಂಬಿಸುತ್ತದೆ.ದಿನವಿಡೀ ಎಷ್ಟೇ ಬೆವರಿಳಿಸುವ ಸೆಕೆಯಿದ್ದರೂ ಈ ಬೇಸಗೆಯ ಸಂಜೆಗಳೆಂದರೆ ನನಗೆ ಬಹಳ ಆಪ್ಯಾಯಮಾನ.ಎಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಇದೇ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೋ? ಯಾವುದೇ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿದ್ದರೂ ನಡೆಯುವ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ದಾರಿ ತಪ್ಪಿಸುವುದಿಲ್ಲ.ಎತ್ತರವಾಗಿ ಬೆಳೆದು ನಿಂತ ಧೂಪದ ಮರಗಳ ನಡುವಿನಿಂದ ಇಣುಕುವ ಸೂರ್ಯನ ಸಂಜೆಯ ಕಿರಣಗಳು, ಕಾಲಿಗೆ ತೊಡರುವ ಅರ್ಧ ಸಿಪ್ಪೆ ತೆರೆದ ಧೂಪದ ಕಾಯಿಗಳು, ಅರಳಿ ನಿಂತ ಬೇಲಿ ಹೂಗಳು...ಅರೆ ಯಾವುದೂ ಈ ಇಷ್ಟೂ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಬದಲಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ.ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ನೀನಿಲ್ಲವೆನ್ನುವುದೊಂದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಹಾಗೆಯೇ ಇದೆ.ನನ್ನ ಜೊತೆಜೊತೆಗೇ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ.

ನೆನಪಿದೆಯಾ ನಿನಗೆ? ಪ್ರತೀ ಸೋಮವಾರ ತಪ್ಪದೇ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಮಹಾಲಿಂಗೇಶ್ವರ ದೇವಸ್ಥಾನದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿರುವ ಗುಲ್ಮೊಹರ್ ಮರ?.ಈ ವರ್ಷ ಕೂಡಾ ತನ್ನ ರಿವಾಜು ತಪ್ಪಿಸಿಲ್ಲ ಅದು.ವರ್ಷವಿಡೀ ಧರಿಸಿದ ಎಲೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಳಚಿಕೊಂಡು ದಟ್ಟವಾದ ಕೆಂಪು ಹೂಗಳನ್ನು ಮುಡಿಗೇರಿಸಿಕೊಂಡು ನಳನಳಿಸುತ್ತಿದೆ.ನಿನಗಂತೂ ದೇವರ ಮೇಲೆ ನಂಬಿಕೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.ಬರೇ ಈ ಮರದ ಹೂಗಳನ್ನು ನೋಡ್ಲಿಕ್ಕೇ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ಇಲ್ಲ.ದೇವರಿಗಿಂತಲೂ ಈ ಮರಕ್ಕೇ ಹೆಚ್ಚು ಸುತ್ತು ಬರುತ್ತಿದ್ದದಲ್ವಾ ನೀನು? ದೇವಸ್ಥಾನದಿಂದ ವಾಪಾಸು ಬರುವಾಗ ಯಾಕೋ ನೆನಪಾಯಿತು.ತುಂಬಾ ಹೊತ್ತು ಆ ಮರದ ಹತ್ತಿರವೇ ನಿಂತಿದ್ದೆ.ಪರಿಚಯದ ಎಲ್ಲರೂ ಹಾದು ಹೋದರು.ನಿನ್ನೊಬ್ಬಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು.ಅಲ್ಲಿಯೇ ಎಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ನಿಂತಿದ್ನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.ಬರಿಯ ಹೂಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸಂಭ್ರಮಪಡುತ್ತಿದ್ದ ರೀತಿ,ಅದು ಗುಲ್ಮೊಹರ್ ನ ಅಸಲಿ‌ಮುಖ ಅಂತ ನನಗ್ಯಾಕೋ ಅನಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ ನೋಡು.ಎಲೆಗಳನ್ನು ಕಳಚಿಕೊಂಡ ದುಃಖವನ್ನು ಮರೆಯಲು ಹೂಗಳ ಮುಖವಾಡ ಧರಿಸಿದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು.ಕೇಳಿದರೆ ನೀನು ನಗುತ್ತಿ ಅಂತ ನನಗೆ ಗೊತ್ತು. "ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ವಿಷಾದವನ್ನೇ ಯಾಕೋ ಹುಡುಕ್ತಿಯಾ? ಸಂಭ್ರಮಪಡಲೂ ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಹುಡುಕ್ತಿಯ ನೀನು...ಇದ್ದ ಹಾಗೇ ನೋಡಲು ಬರುವುದೇ ಇಲ್ಲ ನಿನಗೆ..." ಎಷ್ಟು ಸಾರಿ ಕೇಳಿಲ್ಲ ನಾನು ನಿನ್ನ ಮಾತುಗಳನ್ನು.ಹೋ! ನಾನಿನ್ನೂ ಹಾಗೆಯೇ ಇದ್ದೇನೆ,ಅದೇ ಮನೋಭಾವ,ಚೂರೂ ಬದಲಾಗಲಿಲ್ಲ ನೋಡು.ಆದರೆ ನೀನು? ಬರುವಾಗ ಬೊಗಸೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದಷ್ಟು ಹೂಗಳನ್ನು ಬಾಚಿ ತಂದಿದ್ದೇನೆ.ಕೈಗೆ ಸಿಗದ ಹೂಗಳೆಷ್ಟೋ!

ದೇವರ ಗುಡ್ಡದ ಮೇಲೆ ಬಂದಾಗ ಜಾತ್ರೆಗಾಗಿ ಸಜ್ಜಾಗುತ್ತಿರುವ ದೇವಸ್ಥಾನ, ಸ್ವಲ್ಪವಷ್ಟೇ ಪತಾಕೆ ಕಟ್ಟಲು ಬಾಕಿ ಉಳಿದ ರಥ... ಎಲ್ಲವೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ.ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ರಥ ನೋಡಲು ಇಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದ ಸಂಭ್ರಮ ನೆನಪಾಯ್ತು.ಕೆಳಗಿಳಿಯುವ ಗದ್ದೆಯಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ನೆಕ್ಕರೆ ಮಾವಿನ ಮರ ಎಷ್ಟು ಕಾಯಿ ಬಿಟ್ಟಿದೆ ಗೊತ್ತಾ? ಚಂದ್ರಮೌಳೇಶ್ವರನ ಸಣ್ಣ ರಥದ ಹಾಗೆ ಸಮೃದ್ದ! ಮರದ ತುಂಬಾ ಪೊದೆಪೊದೆಯಾಗಿ ಚಿಗುರಿದ ಹಸುರು.ಪೂರ್ತಿ ಪತಾಕೆ ಕಟ್ಟಿದ ರಥದ ಹಾಗೆ ಎಷ್ಟೊಂದು ಎಲೆಗಳು.ಹೂಗಳೆಲ್ಲಾ ಕಾಯಿಗಳಾಗಿ ತೂಗುತ್ತಿವೆ.ಒಳಗಿನ ಆನಂದವೇ ಹೊರಗೂ ತೂರಿ ಬಂದಂತೆ! ಇಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಯಾವ ವಿಷಾದವೂ ಕಾಡಲಿಲ್ಲ.ಗಾಳಿಗೆ ಹಿತವಾಗಿ ತೂಗುತ್ತಿರುವ ಗೊಂಚಲು ಗೊಂಚಲು ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ಕೀಳಲು ಯಾಕೆ ಮನಸ್ಸಾಗಲಿಲ್ಲ? ಯಾರಿಗಂತ ಕೀಳಲಿ?

ಅಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವಾಗಲೇ ಜೋಡಿಯೊಂದು ದೇವಸ್ಥಾನದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು.ಗುರುತು ಸಿಕ್ಕಿದಾಗ ಏನ್ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಅಂತೀಯಾ? ಅವನನ್ನು ಈ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತ್ಸಲ್ಲ ಅಂದಿದ್ದ ವತ್ಸಲ, ನಿನ್ನ ಕ್ಲೋಸ್ ಫ್ರೆಂಡ್! ಮಾತಿನ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದವರಿಗೆ ನನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಅರಿವಾಗಲಿಲ್ಲ.ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತೆ.ಒಂಟಿಯಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದ ನನ್ನ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಗೊಂಚಲು ಗೊಂಚಲು ಕಾಯಿಗಳು ಹಿತವಾಗಿ ತೂಗುತ್ತಿದ್ದವು.

ರವೀಂದ್ರ ನಾಯಕ್ ಸಣ್ಣಕ್ಕಿಬೆಟ್ಟು

#ಐಸ್ಕ್ಯಾಂಡಿ....

ಕೈಕಂಬದಲ್ಲಿ ಸೆಲೂನ್ ಹೊರಗಡೆ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ ನನ್ನ ಸರದಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ.ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ಪುರ್ರನೇ ಹಾರಿ ಬಂದ ಗುಬ್ಬಿಗಳಂತೆ ಬಂದ ಪುಟಾಣಿಗಳಿಂದಾಗಿ ಬಿಕೋ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ಪಕ್ಕದ ಅಂಗಡಿ ನೋಡುನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ತುಂಬಿ ಹೋಯ್ತು. ಅಂಗಡಿಯೆಲ್ಲಾ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಕಲರವದಿಂದ ತುಂಬಿ ವಾತಾವರಣಕ್ಕೇ ಲವಲವಿಕೆ ಬಂತು.ಅದು ಬಹುಶಃ ಅಂಗಡಿಯಾತನಿಗೆ ನಿತ್ಯದ ವ್ಯವಹಾರ. ಎಲ್ಲರದ್ದೂ ಒಂದೇ ಬೇಡಿಕೆ.ಅದನ್ನು ಪೂರೈಸುವುದಷ್ಟೇ ಆತನ ಕೆಲಸ.ಪುಟಾಣಿಗಳ ಗುಂಪು ಮೆಲ್ಲನೇ ಕರಗುವಾಗ ಎಲ್ಲರ ಕೈಯಲ್ಲೂ ಒಂದು ರೂಪಾಯಿಯ ಕೋಲ್ಡ್ ಪೆಪ್ಸಿ.ಅದರಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಂದು ಕೋಲ, ಕೆಲವೊಂದು ಆರೆಂಜ್. ಹಲವಾರು ನೆನಪುಗಳು ಒಮ್ಮೆಗೇ ಮನದಲ್ಲಿ ಸುಳಿದು ಮನಸ್ಸು ಅರಳಿದ್ದು ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಕಾಣುವಂತಿತ್ತು.ಆದರೂ ಕೆಲವು ಹುಡುಗರು ಮಾತ್ರ ಖಾಲಿ‌ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಅಲ್ಲಿಯೇ ನಿಂತಿದ್ದರು.ಕರೆದು ಕೇಳಿದೆ, ಯಾಕೆ ನೀವು ತಗೊಲಲ್ವಾ ಅಂತ.ಅವರಿಂದ ಏನೂ ಉತ್ತರ ಬಾರದೇ ಇದ್ದಾಗ ಅಂಗಡಿಯವನನ್ನು ಕೇಳಿದೆ.ಅದಕ್ಕವನು " ಹೋ ಬಿಡಿ ಸರ್, ಇದು ನಿತ್ಯದ ಕತೆ.ಎಲ್ಲರೂ ಬರ್ತಾರೆ ಪೆಪ್ಸಿಗಾಗಿ.ಒಂದು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟವರಿಗೆಲ್ಲಾ ಕೊಡ್ತೇನೆ.ಕೆಲವರತ್ರ ದುಡ್ಡಿರಲ್ಲ, ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ತೆಗ್ಸಿ ಕೊಡ್ತಾರೆ ಅಂತ ಅವರ ಜೊತೆಗೇ ಬರ್ತಾರೆ.ದಿನ ಎಲ್ಲಿ ಕೊಡ್ಲಿಕ್ಕಾಗ್ತದೆ ಅವರಿಗೆ...ಹಾಗಾಗಿ ಕೆಲವು ದಿನ ಇವರಿಗೆ ಸಿಗಲ್ಲ..."

ಎಷ್ಟೊಂದು ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಆಸೆಗಳು, ಆದರೂ ಕೈಗೂಡೋದು ಎಷ್ಟು ಕಷ್ಟ ಅಲ್ವಾ?

ನೆನಪುಗಳು ಒಂದರ ಮೇಲೊಂದರಂತೆ ದಾಂಗುಡಿಯಿಟ್ಟು ಮನಸ್ಸು ಬಾಲ್ಯಕ್ಕೆ ಜಿಗಿಯಿತು.ಅವು ಬೇಸಿಗೆಯ ರಜೆಯ ದಿನಗಳು.ಬೆಳಗ್ಗೆಯಿಂದ ಅಂಗಳಕ್ಕೆ, ಗದ್ದೆಗೆ ಆಡಲು ಇಳಿದರೆ ಯಾವುದೂ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ..ಊಟಕ್ಕೆ ಬನ್ನಿ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ದೊಣ್ಣೆ ತಂದು ನಮ್ಮ ಹಿಂದೆ ಓಡುವಾಗಲೇ ಆಟಕ್ಕೆ ಬ್ರೇಕ್ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದದ್ದು.ಇದರ ನಡುವೆಯೂ ಒಂದು ಕೂಗಿಗೆ, ಒಂದು ಸಿಗ್ನಲ್ ಗೆ ನಮ್ಮ ಕಿವಿಗಳು ಕಾತರದಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದವು.ಆ ಧ್ವನಿ ನಮ್ಮನ್ನು ತಲುಪುವುದೇ ತಡ ಯಾವುದೋ ಮೋಹನ ಮುರಳಿಯ ದನಿಗೆ ಶತಮಾನಗಳಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದೆವೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಆಟವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಟು ಓಡುತ್ತಿದ್ದೆವು.ಆ ಮಧುರ ಧ್ವನಿ ಮತ್ತಾವುದೂ ಅಲ್ಲ...ಅದು,  ಎರಡು ದಿನಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಹನ್ನೊಂದು ಗಂಟೆಯ ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಕೃಷ್ಣಪ್ಪನ ಸಂಗಮ್ ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿಯ ಸೈಕಲ್ ನ ಪೋಂ...ಪೋಂ...ಸಿಗ್ನಲ್! ಮನೆ ಹತ್ತಿರದವರೆಗೆ ಬರಲು ದಾರಿಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇಲ್ಲದ್ದರಿಂದ ಮನೆಯಿಂದ ಸುಮಾರು ಅರ್ಧ ಕಿ.ಮೀ.ದೂರದ ಗುಡ್ಡದ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿಯೇ ನಿಂತು ನಮ್ಮ ಕಿವಿಗಳನ್ನು ತಲುಪುವವರಗೂ ಹಾರ್ನ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ.ಅದು ನಮ್ಮ ಕಿವಿಗಳನ್ನು ತಲುಪಿದ್ದೇ ತಡ...ಮತ್ತೆ ತಡ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಮನೆಯ ಒಳಗೆ ಓಡಿ ಹಣಕ್ಕಾಗಿ ಅಮ್ಮನ್ನು ಪೀಡಿಸಿ ಹಣ ಪಡೆದು ಓಡುತ್ತಿದ್ದೆವು ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿಗಾಗಿ, ಗೊಲ್ಲನ ಕೊಳಲನಾದಕ್ಕೆ ಮನಸೋತು ಓಡಿಬರುವ ಗಂಗೆ ಗೌರಿಗಳಂತೆ! ಕ್ಯಾಂಡಿಯನ್ನು ಚೀಪುತ್ತಾ ಮರಳಿ ಬರುವಾಗ ಕಾಲವೇ ಕರಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ಸಂತೋಷದ ಆ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ.ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮನೆಯವರೆಲ್ಲರಿಗೂ ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿಯ ದಾಹವಾಗುವುದುಂಟು...ಆಗ ಅಗಲವಾದ ಬಟ್ಟಲನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆವು...ಬರುವಾಗ ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿ ಕರಗಿದರೂ ಅದರ ನೀರಾದರೂ ಮನೆಯ ಹಿರಿಯರಿಗೆ ಉಳಿಯುತ್ತಿತ್ತು!

ಆ ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿಯನ್ನು ಚೀಪದ ದಿನಗಳೆಂದರೆ ನಮಗೆ ಏನನ್ನೋ ಕಳೆದುಕೊಂಡಂತೆ.ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬೇಸಗೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಈ ಕೃಷ್ಣಪ್ಪ ನಮ್ಮ ಪಾಲಿಗೆ ಬಲು ಹತ್ತಿರದ ನೆಂಟನಾದರೆ ನನ್ನ ಅಪ್ಪನ ಪಾಲಿಗೆ ತೀರದ ತಲೆನೋವಾಗಿದ್ದ ಅನ್ನುವುದು ಆಗ ನನಗೆ ತಿಳಿದಿರಲೇ ಇಲ್ಲ ಮತ್ತು ಬಹಳ ದಿನಗಳವರೆಗೆ ಕೂಡಾ! ಎಲ್ಲಾ ದಿನ ಈ ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿಗಾಗಿ ಐದು ಹತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಡುವುದೆಂದರೆ ಅದು ಸಣ್ಣ ಮೊತ್ತವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ‌ ಅಪ್ಪನ ಪಾಲಿಗೆ.ಬೇಸಾಯವನ್ನೇ ನಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಆದಾಯ, ಕೂಡು ಕುಟುಂಬವಾದ್ದರಿಂದ ಮನೆ ತುಂಬಾ ಮಕ್ಕಳು....ಅವರಿಗೆಲ್ಲಾ ವಾರದಲ್ಲಿ ಮೂರು ನಾಲ್ಕು ದಿನ ಈ ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿ ಕೊಡ್ಸೋದಂದ್ರೆ ಸುಲಭದ ಮಾತಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.ಈ ಯಾವುದೇ ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ನಾವು ದಿನಾ ದಿನ ಕ್ಯಾಂಡಿಗಾಗಿ ಕಾತರದಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆವು.ಯಾವತ್ತೂ ನಮಗೆ ನಿರಾಶೆಯನ್ನುಂಟು ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ ಈ ನಮ್ಮ ಸಂತೋಷದ ಕ್ಷಣಗಳ ಮೇಲೆ ಯಾವ ಕೆಟ್ಟ ದೈವದ ಕಣ್ಣು ಬಿತ್ತೋ, ಯಾರು ನಮ್ಮ ಖುಷಿಯನ್ನು ಕಂಡು ಕರುಬಿದರೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ....ಗುರುವಾರದ ಆ ದಿನ ನನಗಿನ್ನೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ. ಹನ್ನೊಂದು ಕಳೆದು ಗಂಟೆ ಹನ್ನೆರಡಾದರೂ ಹಾರ್ನ್ ಕೇಳಲೇ ಇಲ್ಲ. ಗುರುವಾರ ತಪ್ಪದೇ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಸಂಗಮ್ ನ ಕೃಷ್ಣಪ್ಪ ಆ ದಿನ ಹಾರ್ನ್ ಹಾಕಲೇ ಇಲ್ಲ.ಬಹುಶಃ ಹಾರ್ನ್ ಕೆಟ್ಟು ಹೋಗಿರಬೇಕು ಅಂತ ಗುಡ್ಡದ ರಸ್ತೆಯವರೆಗೂ ಹೋದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿ ಗಾಡಿ ಇರಲೇ ಇಲ್ಲ.ನಿರಾಶೆಯಿಂದ ವಾಪಾಸಾದೆವು.ಆದರೆ ಇದು ಮತ್ತೆ ಹೀಗೆಯೇ ಮುಂದುವರೆದಾಗ ನಮಗಾದ ಬೇಸರಕ್ಕೆ ಮಿತಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.ಮತ್ತೆ ಆ ವರ್ಷದ ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಗಮ್ ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿಯ ಕೃಷ್ಣಪ್ಪನ ಸೈಕಲ್ ಹಾರ್ನ್ ಕೇಳಲೇ ಇಲ್ಲ.ಯಾವುದೋ ಒಂದು ರೂಟೀನ್ ಅನ್ನು ನಾವು ಕಳೆದುಕೊಂಡೇ ವರ್ಷದ ಬೇಸಗೆಯ ರಜೆಯನ್ನು ಮುಗಿಸಿದೆವು.ಆದರೆ ಹಾಠಾತ್ ಆಗಿ ಕೃಷ್ಣಪ್ಪನ ಸೈಕಲ್ ಕಣ್ಮರೆಯಾದದ್ದು ಹೇಗೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ.ಮತ್ತು ಆ ಸೀಕ್ರೇಟ್ ಗೊತ್ತಾಗಲು ಮತ್ತೆ ಮುಂದಿನ‌ ವರ್ಷದ ಊರ ಜಾತ್ರೆಯೇ ಬರಬೇಕಾಯಿತು.ಊರಿನ ಜಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಡಿ ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿ ಕೊಳ್ಳಲೆಂದು ಹೋದಾಗ ಇದೇ ಕೃಷ್ಣಪ್ಪ ಇದ್ದದ್ದನ್ನು ನೋಡಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಕೃಷ್ಣಪ್ಪನ ಕಣ್ಮರೆಯ ವಿಷಯ ತಿಳಿಯಿತು.ಪ್ರತೀ ದಿನ ಮಕ್ಕಳ ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿಗಾಗಿ ಹಣ ಕೊಡಲಾಗದೇ ಅಪ್ಪ‌ ಮತ್ತು ಹಳ್ಳಿಯ ಕೆಲವರು ಕೃಷ್ಣಪ್ಪನನ್ನು ಊರಿಗೇ ಬರದಂತೆ ತಾಕೀತು ಮಾಡಿದ್ದೇ ಆ ವರ್ಷದ ಹಠಾತ್ ಕಣ್ಮರೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿತ್ತು!

ಎಷ್ಟೊಂದು ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಆಸೆಗಳು, ಆದರೂ ಕೈಗೂಡೋದು ಎಷ್ಟು ಕಷ್ಟ ಅಲ್ವಾ?

ಆಗ ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಅಪ್ಪನ ಹತ್ತಿರ ಜಗಳ ತೆಗೆದಿದ್ದರೂ ಈಗ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ ಅಪ್ಪನ ಆ ಅಸಹಾಯಕತೆ. ನೆನಪುಗಳಿಂದ ಹೊರಬಂದು ಉಳಿದ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಪೆಪ್ಸಿ ಕೊಡಿಸಿ ಕಳಿಸಿದೆ.ಅವರು ಚೀಪುತ್ತಾ ಹೋದಾಗ ಅವರ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಸಂತೋಷದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿಗಾಗಿ ಕಾತರದಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಮಗುವಾದೆ.

ರವೀಂದ್ರ ನಾಯಕ್ ಸಣ್ಣಕ್ಕಿಬೆಟ್ಟು